اضافه‌گوییِ عمومی و کچلی معلمان
پایگاه خبری گلونی، سیدرضا شکراللهی: پیمان حِلفُ‌الفضول را به یاد دارید؟ البته که به یاد ندارید، چون مربوط است به صدر اسلام.
ولی احتمالاً به یاد دارید که وقتی در مدرسه جلوی معلمان می‌گفتیم «پیمان حلف‌الفضول»، معلم‌مان می‌زد توی سر خودش و می‌گفت حلف همان سوگند و پیمان است، فقط بگویید حلف‌الفضول!
روزگار گشت و گذشت و معلم‌ها کچل شدند از بس توی سر خودشان زدند، اما این اضافه‌گویی‌ها از زبان ما نیفتاد که نیفتاد. قبلاً هم در یادداشتی گفته‌ام که هستند کسانی که می‌گویند یا می‌نویسند «پس بنابراین»، در حالی که «پس» همان «بنابراین» است.
اما از میان این اضافه‌گویی‌ها یا، به قول ادیبان، «حشوهای قبیح» و نابجا، دو مورد هست که ادیبان و ویراستاران را بدجوری دق می‌دهد و عجیب آن‌که امروزه بیشتر از سایر اضافه‌گویی‌ها استفاده می‌شود.
یکی «مثل این می‌ماند» به جای «مثل این است» یا «به این می‌ماند». و دیگری «در سن فلان سالگی درگذشت» به جای «در فلان‌سالگی درگذشت».
امروزه نه تنها در گفت‌وگوهای مجازی که حتا در انواع رسانه‌های رسمی و غیررسمیِ متنی و تصویری و صوتی هم این دو اضافه‌گویی کاربرد فراوان دارد.
آن‌قدر که در جمعی دوستانه به همکارانم پیشنهاد کردم حالا که قرار است از چیزهای دیگری در جامعه دق کنیم، بیایید دست‌کم این دو مورد را هم مثل «برعلیه» به جای «علیه» بپذیریم و از آن‌ها دق نکنیم!
هرچند، هنوز هیچ نویسنده یا گوینده‌ای نیست که موقع حرف زدن یا نوشتن به تک‌تک کلمات فکر کند و حرف اضافه بزند!
پایان پیام
برای اطلاعات بیشتر مزخرفات فارسی نوشته رضا شکراللهی را بخوانید: