نمایشگاه محیط زیست سرمایه اجتماعی است
پایگاه خبری گلونی، نوید قلی‌خانی: در هرجمعی، هرچقدر هم که به دور از فضای محیط زیست و حیات‌وحش باشند تا می‌گویی “محیط زیست” شاخک‌ها تکان می‌خورد؛ تکان‌هایی از روی حب و صفا یا از روی خشم و کینه. یا حداقل از وضعیت یوزپلنگ و خوزستان و دریاچه ارومیه می‌پرسند. چنین است که بحث درباره محیط زیست، با بحث در مورد مدل ماشین و موبایل و معامله زمین و ویلا فرق دارد.
نمایشگاه محیط زیست هم به نظر می‌رسد با همه نمایشگاه‌ها فرق دارد. پول آنچنانی در آن نیست و تجارت اینچنانی هم نمی‌توان برایش متصور بود اما انرژی و شوق آینده‌ی زیباتر، در آن موج می‌زند. وقتی به غرفه‌های سازمان‌های مردم‌نهاد یا رسانه‌های محیط زیستی نگاه می‌کنی که با کمترین بودجه و امکانات، غرفه‌های معرکه ساخته‌اند، حظ می‌کنی و امیدوار می‌شوی.
تمایز دوم اینکه در هیچ نمایشگاهی ندیده‌ام که منتقدان بروند و دم در غرفه از مسئولین انتقاد کنند. اما در نمایشگاه محیط زیست چنین اتفاقاتی هم می‌افتد و خیلی هم خوب است. امروز چند محیط‌‌‌بان عزیز را دیدم که برای ارائه محیط زیست استان خودشان از راه‌های دور آمده بودند. آراسته و خوشرو، صبور و خستگی‌ناپذیر، پذیرای صحبت‌های بازدید کننده‌ها بودند. در همه اصناف خوب و بد وجود دارد اما یک وجه تمایز نمایشگاه محیط زیست با نمایشگاه‌های دیگر هم این است که محیط‌بان‌هایی با کمترین حقوق و مزایا، با کمترین توجه و پشتوانه قانونی از کیلومترها آن طرف‌تر می‌آیند و برای سربلندی محیط زیست کشورشان، تلاش می‌کنند. در نمایشگاه محیط زیست، اغلب غرفهها هدفشان این نیست که بیشتر بفروشند و مشتری جذب کنند. هدفشان این است که بهتر دیده شوند؛ فعالیت‌هایشان مورد پسند واقع شود. انگار از اینکه بازدید کننده‌ها و هم سنگرانشان به آنها بگویند «دستمریزاد و خسته نباشید» خستگی یک سال کاری، از تن‌شان به در می‌شود.
با آنکه تعداد فعالان محیط زیست و دغدغه‌مندان راستین حفاظت از محیط زیست در ایران، روز به روز در حال افزایش است؛ اما به طرز عجیبی دایره کوچکی دارد. یعنی تقریبا همه همدیگر را می‌شناسند یا اسمی شنیده‌اند و مطلبی به آن نام خوانده‌اند. این یک سرمایه اجتماعی است که در رویدادی به نام نمایشگاه بین المللی محیط زیست به بخش دولتی و بین‌المللی گره می‌خورد و می‌تواند اتفاقات خوبی را رقم بزند. چه نیکوست که همکاران و هم‌راهان این حوزه در این نمایشگاه به یکدیگر نان قرض بدهیم. مخصوصا آنهایی که می‌فهمند کار در زمینه محیط زیست ایران، چقدر سخت و طاقت‌فرساست. با هم صحبت کنیم و برای هم «کار راه بنداز» باشیم.
پایان پیام
