شورای شهر جای بچه‌ها نیست
پایگاه خبری گلونی، مهرداد دهقانی: افرادی می‌شناسیم که رزومه‌شان برای پذیرش مهدکودک هم کافی نیست، اما برای شورای شهرشان کاندیدا شده‌اند؛ چطور به این افراد حالی کنیم که شورای شهر، جای بچه‌بازی نیست؟
می توان گفت یکی از مهم‌ترین فاکتورها برای عضو شورای شهر شدن این است که کاندیدا، تجربه‌ی فعالیت در بدنه‌ی شهرداری داشته باشد؛ به‌گونه‌ای که حتی یک پاکبان در برابر کسی که هیچ‌گاه در شهرداری کار نکرده است، شایسته‌تر است. اما کاندیداهایی هستند که رنگ شهرداری به چشم ندیده‌اند و می‌خواهند ۴ساله شهر را خرم و آباد کنند! این دسته از اشخاص دست کم دو سال زمان می‌برد تا فقط پیج و خم راهروهای شهرداری را یاد بگیرند.
این دوره‌ی انتخابات، هجمه نادرستی علیه هنرمندان و ورزشکاران به‌وجود آمده است؛ چرا نادرست؟ چون همانطور که دوره‌ی قبلی کورکورانه برخی هنرمندان و ورزشکاران را وارد شورای شهر کردیم، این دوره برخی سواستفاده می کنند و می‌خواهند ناآگاهانه به رقیبشان صرفا به‌دلیل هنرمند یا ورزشکار بودن رای ندهیم.
رای دادن تنها به‌دلیل هنرمند یا ورزشکار بودن بد است ولی هنرمند یا ورزشکار بودن کاندیدا که خوب است! ممکن است فردی علاوه بر اینکه سرشناس است، دانش و تجربه‌ی تصمیم‌گیری برای شهر را داشته باشد. پس درست این است «تر و خشک» را با هم نسوزانیم و تجربه و دانش واقعی فرد را بسنجیم.
شورای شهر جای بچه‌ها نیست
پیشنهاد ما این است به‌جای بحث‌های اغلب بی‌سر و ته و بی‌نتیجه با حامیان سینه‌چاک کاندیداها در فضای مجازی، دقایقی با فرد کاندیدا حضوری صحبت کنید. اینگونه بهتر می‌توانید متوجه شوید پشت برخی رزومه‌های غلوآمیز یا دهن پُرکُن، چه کسی پنهان شده است. لطفا اگر وعده‌هایی شخصی به شما داد، افکار وی را در نزدیک‌ترین سطل زباله رها کنید تا به شهرتان گند نزنید.
شهر؛ سکونتگاهی، نسبتاً بزرگ و دائمی است. سازمان ملل متحد، در سال ۱۳۶۷ خورشیدی، شهر را چنین، تعریف می‌کند:
پایان پیام
