کار‌شناسان می‌گویند: «طبق آمار سرشماری سال ۸۵، ۱۲۰ هزار خانوار در کل ایران هستند که از دو خانوار بیشتر در واحدهای مسکونی ۵۰ متر و کمتر زندگی می‌کنند.»
پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: این یعنی تقسیم خانه‌ات با یک خانواده دیگر. حتی فکر کردن به آن هم ترسناک است، برای همیشه باید حریم خصوصی را یک فانتزی ذهنی دانست که حتی زیرساخت‌های فرهنگی آن به سادگی مهیا نمی‌شود. مهم‌تر زیرساخت‌های اقتصادی است، متراژ پایین این خانه‌ها شک‌مان را برطرف می‌کند. طرح‌های تحول مسکن هم معضلمان را حل نمی‌کند، مسکن مهر و مسکن‌های اجتماعی درمان مقطعی هستند.
راستش را بخواهید مشکل از جیب ماست از عدم امنیت شغلی. وقتی تعدیل نیرو‌ها از راه برسند سونامی آن شما را با خود می‌برد، باید پناهگاه مطمئنی داشته‌باشید تا در امان بمانید، اغلب ما این پناهگاه را نداریم، شایسته‌سالاری هم در بازار کار یک اصل ویترینی است کمتر به‌کار می‌آید. باید این ۱۲۰ هزار نفر را پیدا کرد، دغدغه‌هایشان را شناخت و به آن‌ها فرصت داد که دوباره زندگیشان را بسازند در جایی که واقعاً خانه است، حرمت دارد و نمی‌توان آن را با کسی قسمت کرد.
من هنوز هم کابوس آن خانواده‌ای را که در رستوران سر میزمان نشستند را می‌بینم، حتی یادم نیست که آن روز چه چیزی سفارش دادم اما قیافه آن‌ها را خوب به‌خاطر دارم، چطور می‌شود با کسانی که نمی‌‌شناسی زیر یک سقف زندگی کنی.
زنگ‌های خطرهای اجتماعی قبل از به‌صدا درآمدن این نشانه‌ها را دارند. نشانه‌های گذار از سنت‌ها و هنجار‌ها و همه‌چیزهایی که عرف می‌نامیم. درگیر این خبر شده‌ام. درگیر این آدم‌ها، سبک زندگیشان، دنیایشان و خواسته‌ها و مطالبات اجتماعی‌شان. برای آن‌ها یک سقف بالای سرشان، انگار سقف آرزو‌هایشان است. آنرا به دست‌می‌آورند. حتی اگر مقیاسش مینیاتوری باشد حتی اگر همه آن، حریم خصوصیشان نباشد اما خانواده یعنی همین داشتن حریم خصوصی همیشگی. نمی‌دانم با چه حساب‌و کتابی می‌شود این حریم خصوصی را دور زد. این آدم‌ها را پیدا کنید. مثل همه آنهایی که بعد از انتخابات پیداشان کردید و از درد‌هایشان گفتند. از صفرهای جلوی شمار این خانوار‌ها نترسید!
پایان پیام
