یادم تو را فراموشِ پارالمپیکی‌ها
پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: از حال قهرمانان پارالمپیک خبر نداریم، آنها هنوز هم در صف دریافت وعده و وعیدهای مسئولین ورزشی هستند. خیلی از آنها بی‌خیال این وعده‌ها شدند و حالا سقف آرزوهایشان این است که در شأن یک ورزشکار افتخارآفرین با آنها برخورد کنیم. ما آنها را نمی‌شناسیم در صف‌های شلوغ از آنها امضا نمی‌گیریم و برای سلفی گرفتن با آنها خودمان را به آب و آتش نمی‌زنیم. آنها انگار به این بی‌مرامی ما و بی‌انصافی مسئولین عادت کرده‌اند. به قهرمان فصلی بودن و خوراک خبری چند روزه بودن عادت کرده‌اند. وگرنه فدراسیون‌ها خودشان را مجاب می‌کردند که جلوی تضییع حق این قهرمان‌ها را بگیرند.
یادم تو را فراموشِ پارالمپیکی‌ها
دهقانی، عضو تیم دوومیدانی معلولین می‌گوید: «پاداش برنز جهانی سوئد ۵۰۰۰ تومان بود. به آبدارچی یا نظافتچی بودن یک اداره هم قانع هستم، تنها دارایی و سرمایه‌ام یک موتورسیکلت است.» کاش ژن خوب فوتبالیست‌های کشورم به این بچه‌ها هم می‌رسید. کاش حرف مربیانشان به اندازه قهر و آشتی‌های کی‌روش برای مسئولین ورزش کشورم مهم بود. کاش می‌توانستند بدون ماندن در صف نوبت‌های طولانی وزیر ورزش را ببینند و از کم‌لطفی‌ها بگویند. پارالمپیکی‌ها درگیر غیرتشان شدند. آنها به قهرمان بودن عادت کرده‌اند، برای همین است که قدرشان را نمی‌دانیم و حواسمان به حال روزهایشان نیست. آنها وقتی قول می‌دهند پای قولشان هستند، قول قهرمانی که بدهند، سرشان برود هم قهرمان می‌شوند. وقت‌کشی را بلد نیستند و داغ کردن بازار را برای دلالان یاد نگرفته‌اند. در ویترین نمی‌مانند تا در حراج آخر فصل تیم‌ها به‌عنوان یک نیمکت‌نشین همیشگی و اشانتیون پیش‌فروش شوند. برای آنها چالش زندگی با تِم یک قهرمان مهم‌تر از هر چیزی در دنیاست.
قهرمانان پارالمپیک به سکوت خبری رسانه‌ها درباره حال و روزشان عادت کرده‌اند. به بی‌هوایی مسئولان و جیب خالی‌شان برای اینها عادت کرده‌اند. خبرنگاران ورزشی سرشان به حواشی ورزش‌های مخاطب پسند گرم است، به رسانه‌ای کردن عکس فلان فوتبالیست در حلقه طرفدارانش اما پاراالمپیکی‌ها کنار نمی‌کشند با غیرتشان می‌جنگند تا همیشه در اوج بمانند. کاش سرمان را از هیاهوی صعود به جام‌جهانی روسیه بیرون بیاوریم و حال بد پارالمپیکی‌ها را ببینیم.
عضو اینستاگرام گلونی شوید و اخبار روز ایران و جهان را دنبال کنید.
پایان پیام
