به گزارش پایگاه خبری گلونی، دکتر سکندر امان‌اللهی بهاروند در کتاب «قوم لر» می‌نویسد: «اصولاً واژه کُرد در زبان‌های ایرانی به معنی چادرنشینی و بیابانگردی است و به همین جهت است که جغرافیانگاران ایرانی- اسلامی اقوام ایرانی زبان چادرنشین و بیابانگرد را روی هم رفته کُرد قلمداد کرده‌اند.» همچنین رشید یاسمی در کتاب «کُرد و پیوستگی نژادی و تاریخ او» آورده است: «اساساً نزد ایرانیان از زمان قدیم تا حال کُرد به معنی نژاد ممتاز مخصوصی نبوده است. کُرد که می‌گفته‌اند غالباً مرادشان عموم صحرانشینان یا مردان شجاع و دلاور بوده است تفاوت نژادی منظور نداشته‌اند.»
دکتر بهاروند به طور مفصل در مقاله «چند اشتباه تاریخی درباره‌ی لرها» به این موضوع پرداخته است و نوشته است: «آنچه مسلم است نویسندگان قرون اولیه اسلامی، این واژه را از جهتی برای ایلات کوچ‌نشین و یا به عبارتی به عشایر غیر ترک و غیرعرب، یعنی کوچ‌نشینان ایرانی صرف‌نظر از تفاوت‌های قومی بین آنها به کار برده‌اند.» در این باره اسناد مختلفی وجود دارد اما یکی از سندها در گویش گیلکی است.
«رویا صفری پاسکه» در کتاب «فرهنگ برنج در زبان گیلکی» (نشر فرهنگ ایلیا) صفحه ۳۱ نوشته است: «معمولا هنگامی که مزارع برنج می‌بایست برای کشت آماده شود، ده‌ها هزار نفر از مردان جویای کار طالقان و دهکده‌های آذربایجان به خصوص نواحی اردبیل و خلخال برای انجام کارهای کشاورزی اغلب با خانواده به مزارع شالی کرانه‌های دریای خزر می‌آمدند. گروه اخیر ترک‌زبان بودند و به زبان گیلک‌های غرب گیلان، کورد نامیده می‌شدند. اینان از نیروی بدنی قوی برخوردار بودند.»
گیلک‌ها واژه کرد را هم به معنی نژاد کرد و هم درباره کارگرانی که از آذربایجان می‌آمدند و کسانی که برای کار کوچ می‌کنند به کار می‌برند و هنوز هم از این واژه چنین دریافتی دارند. یعنی همان معنی‌ای که جغرافیانگاران ایرانی- اسلامی نیز از آن استفاده کرده‌اند.
پایان پیام
احسنت عالی بود . استفاده کردیم