درمون این درد با خوردن جیسینگ و کندر و مکمل‌های ضد آلزایمر شدنی نیست. برای همیشه توی کادر بودن باید خودمون باشیم، به قلبمون وبهونه‌هاش برای دوست داشتن آدم‌ها توجه کنیم، موج‌سواری رسانه‌ای رو کنار بگذاریم و آدم‌های واقعی بهتری باشیم.
پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: حافظه تاریخی ضعیفی داریم، شاید این به مذاق خیلی‌هامون خوش نیاد اما انگار آدم‌های یک‌لحظه‌ای هستیم. چند روزی از سالگرد پلاسکو می‌گذره اما مطالبات اونها رو فراموش کردیم زلزله کرمانشاه رو پشت سر گذاشتیم اما انگار رمقی برای کمک نداریم، ما همون ملتی هستیم که همپای هلال احمر و خیریه‌ها برای کمک به اونها قدم برداشتیم و حالا وسط کوره راه انگار جاشون گذاشتیم، حتا نیازهاشون رو از طریق رسانه‌ها هم نمی‌شنویم. تنها وسط برف و بارون و تگرگ به یادشون می‌افتیم و کمک‌هامون در حد ابراز نگرانی‌های بانکی مون شده و نه بیشتر از اون. روی این حافظه باید بیشتر از قبل کار کنیم. موج سواری روی اخبار رسانه‌ها رو باید تموم کنیم و حواسمون به اینکه هم‌نوعانمون فقط یک سوژه تو اخبار نیستن باشه. شاید به لطف این دوره کردن‌های خودمون بتونیم به یک من تازه برسیم، یک من تازه که قرار نیست با یه غوره سردیش بشه با یه مویز گرمیش.
شاید باید رونوشت این مطلب رو دست به دست رسوند به همه اونهایی که زود کنار می‌کشن، به مطرح شدن اسمشون تو رسانه‌ها بسنده می‌کنن و همه نبیت انسانی‌شون رو زیر سؤال می‌برن. باید از سلبریتی‌هایی که موج کمکشون به کرمانشاه دنیا رو تحت تأثیر قرار داد یه سؤال مهم کرد، برنامه بعدی‌تون چیه؟ قراره کجا به چشم بیاین و دیده بشین. رونوشت این مطلب قراره برسه به همه اون مسئولینی که به خانواده‌های داغدار وعده‌های بزرگ می‌دن، وعده‌هایی که برای تعریف شدنشون تو ردیف‌های بودجه باید خیلی وقت گذاشت.
رونوشت این مطلب می‌رسه به دست همه مایی که موج سواری از نوع مجازی رو بلدیم. همبستگی رو هم بلدیم اما فرصت همیشه کنار هم بودن رو به سادگی یک رِفرش کردن صفحه مجازی از خودمون می‌گیریم.
درمون این درد با خوردن جیسینگ و کندر و مکمل‌های ضد آلزایمر شدنی نیست. برای همیشه توی کادر بودن باید خودمون باشیم، به قلبمون وبهونه‌هاش برای دوست داشتن آدم‌ها توجه کنیم، موج‌سواری رسانه‌ای رو کنار بگذاریم و آدم‌های واقعی بهتری باشیم. از پشت فیلترها و رنگ‌های مجازی به هم‌نوعانمون نگاه نکنیم. فرصت بودن کنار اونها رو ساده از دست ندیم. فراموشی درد دیگران رو تبدیل به یک عادت نکینم. شاید باورتون نشه ولی کاملاً دست خودمونه که آدم دلسوتری باشیم. شاید تقصیر خودمون باشه که نمایش عمومی دلسوزی رو به خیلی‌ها یاد دادیم، خیلی‌ها که شعار می‌دن و از عمل کردنشون به اون شعارها این روزها خبری نیست!
