پایگاه خبری گلونی، سمیه باقری حسن‌کیاده: نحسی سیزده بالاخره گریبان ما ایرانی‌ها را گرفت. هر چقدر هم که بخواهیم از خرافات به دور باشیم، وقتی خبری مبنی بر رتبه ۱۳ ایران در حوضه بحران کم‌آبی در خاورمیانه منتشر می‌شود، قبل از آن که حواس‌مان پی کلمه‌های بحران و آب و خاورمیانه برود، چشم‌مان میخ می‌شود روی عدد بخت برگشته ۱۳.
به گمانم هیچ ایرادی نداشته باشد که این بار شوم بودن ۱۳ را باور کنیم و نگران خشکسالی در کشورمان باشیم. وقتی آقای امینی، مدیر کل کانه‌آرایی و فرآوری مواد معدنی سازمان زمین‌شناسی، اعلام کردند که در میان ۳۳ کشوری که تا سال ۲۰۴۰ در وضعیت شدید کم‌آبی در جهان هستند، ۱۴ کشور خاورمیانه‌ای دیده می‌شود به معنی آن است که بی‌آبی در حال طی کردن مسیری با شیبی نه چندان آرام به سوی خط قرمزی ست که رد کردن آن مثل هر خط قرمز دیگری بحران ساز خواهد بود؛ بحرانی که با گرمایش جهانی و رشد بالای جمعیت، فشار دسترسی به منابع را بیش از گذشته بالا می‌برد و این یعنی هیچ منبعی مهم‌تر از آب شیرین که فقط ۲.۵ درصد از حجم کل آب‌های زمین را تشکیل می‌دهد، نیست.
اصلاح نظام مدیریت آب، تغییر روش‌های انتقال آب و رفع فرسودگی شبکه‌های توزیع آب و استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر در زمینه آب‌شیرین‌کن‌ها که در اکثر کشورهایی که به دریا راه دارند و دارای پتانسیل انرژی خورشیدی هستند در حال پیگیری است. همچنین ده‌ها راهکار دیگر در جهت حفظ منابع آبی کشور الزامی به نظر می‌رسد، اما هیچ چیز در کوتاه مدت به اندازه صرفه‌جویی انسان‌هایی که حیات‌شان وابسته به قطره قطره آب است نمی‌تواند اهمیت داشته باشد.
برای تبدیل نشدن بحران کم‌آبی به جنگ بر سر آب، هشدار کم آبی را باید جدی بگیریم.
پایان پیام
