پایگاه خبری گلونی، نسیم نوحه‌خوان: یکی از ویژگی‌های خوب خانم‌های قدیمی، قانع بودنشان بود. زندگی را از صفر شروع می‌کردند و تا پوست هر وسیله و لباسی رو نمی‌کندند ول کن ماجرا نبودند. اول یک پارچه خوب برای آقای خونه می‌خریدند و شلوار می‌دوختند بعد از مدتی به شلوارک تبدیل می شد و همین جوری تا مرحله دستگیره و لیف پیش می‌رفتند.
حالا علاوه بر قناعت مامان‌بزرگ‌ها صبرشان هم به مسئولین به ارث رسیده است و با صبر و حوصله چنان از وسایل موجود کار می‌کشند که به رسش برسند. اینجوری می‌شود که تیک پیام تسلیت بهمن ماه رو هم می‌زنیم که مبادا بین لباس‌های سیاهمان فاصله بیفتد.
کلا مه و خورشید و فلک در کارند که ایران را داغدار کنند، یکی نیست به آن دنا بگوید آن موقع صبح وسط کوهستان چکار می‌کردی، مگر نمی‌دیدی که هواپیما به سمتت می‌آید؟ چرا جا خالی ندادی؟ الان جواب این خانواده‌های داغدار را دنا می‌دهد؟ دنا نمی‌داند که اینجا همه روال صبر و قناعت مامان‌بزرگ را پیش گرفتند و کسی حوصله فکر و کار کردن ندارد، تقصیر دنا هم که نباشد تقصیر هوا که هست، اصلا کی گفته وسط زمستان هوا باید سرد باشد یا برف و بوران باشد؟ تقصیر همه هست به جز مسئولی که نمی‌داند عمر مفید یک هواپیما چقدر است نمی‌داند هواپیما با پارچه شلواری پدربزرگ فرق دارد، نمی‌داند در چنین شرایطی امکانات دیجیتال و حرفه‌ای‌تری لازم است، نمی‌داند کار امروز را به فردا نیندازید یعنی چه.
فقط یک چیز را خوب می‌داند که خدارا شکر همه مسافران بیمه بوده‌اند. بهتر نیست در جلسه‌های مدیریت بحران به‌جای اعضا، کوه و درخت و دریا و جاده در جلسه حاضر شوند شاید ماهم با رنگ سیاه خداحافظی کنیم. به قول دوستی ما غم نبینیم کی ببینه، ما غصه نخوریم کی بخوره، ما سیاه نپوشیم کی بپوشه.
پایان پیام
