هر ایرانی صاحب یک قطعه موسیقی
پایگاه خبری گلونی،بیتا اسماعیلی: براساس سرشماری سال ۱۳۹۶ از هر هشتاد میلیون ایرانی هفتادونه‌میلیون و نود نفر علاقه‌مند به شعر و شاعری داریم که از این تعداد شصت میلیون نفر شاعر و ما‌بقی فیگور شاعر‌انه دارند.
در دوره‌‌ای که ما زندگی می‌کنیم همه آدم‌‌ها یا شاعر‌ند یا خواننده. بعضی‌ها با همان سرعتی که شعر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند نمی‌توانند حرف بزنند. یعنی شما نصف شعر‌های مولانا یا شاعر‌ان بزرگ را که می‌خوانید متوجه می‌شوید مال آنها نیست و متعلق به یک خواننده جدید است که اعلام کرده کل کتاب‌‌‌های باباطاهر را خوانده است. برای همین ما شاهد ظهور هنرمند‌ان جدیدی درکشور هستیم. خوانندگانی که با سرعت می‌آیند ولی همانجا گیر می‌کنند. اثر‌گذاری این خوانندهها به حدی‌ست که هر پیچی را که می‌پیچانی هستند از پیچ رادیو و تلویزیون بگیر تا پیچ گوشتی برای همین هر روز که از خواب بیدار می‌شوی صد خواننده منتظرند تا به موسیقی کشور خدمت کنند و نتیجه‌اش می‌شود اینکه هر ملودی را که می‌شنوی متوجه می‌شوی حداقل یک میلیون نفر قبلا آن را خوانده اند و هر یک میلیون نفر اعلام کرده‌اند که شاعر و آهنگساز اثر خودشان هستند. شاید این مسئله ریشه در کودکی بعضی از خوانندهها دارد که وقتی شعر «اتل متل توتوله» راخواندند و عمه و خاله برایشان دست زدند به صورت بالقوه خود را خواننده دانستند و الان کار به جایی رسیده که هر ایرانی صاحب یک تِرَک است.
هر ایرانی صاحب یک قطعه موسیقی
شگرد کار این خوانندهها هم معمولا به این صورت است که یک قطعه شعر از چند شاعر را برمی‌دارند، بعد آن را دوباره می‌‌نویسند ولی این بار اسم خودشان را به جای شاعر اضافه می‌کنند. مثلا به‌جای اینکه بگوید: «نیمه جانم» می‌نویسد«نیمه جونم» و این همان «آن» شاعرانه‌ای است که اتفاق می‌افتد و شاعرها چند قرن است که به دنبال سرودن بوده‌اند. به تازگی وقتی در خیابان راه می‌روم نود درصد مردم را یا درحال سرایش شعر می‌بینم یا در حال ساخت ملودی و یک نفر دیگر هم همان جا کمین کرده تا آن شاهکار را سرقت کند .به هرحال رقابت پیچیده است.
در عرصه موسیقی کشور به جای قانون کپی‌رایت قانون جنگل اجرا می‌شود و هر لحظه ممکن است اثرت به نام دیگری خوانده شود.
پایان پیام
