پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: برخی از عزیزان (یا شاید بسیاری از عزیزان) بر این باورند که هرگاه کیفیت کالای ایرانی به کیفیت کالای خارجی رسید، ما نیز از آن حمایت می‌کنیم.
یا مثلاً برخی از عزیزان (یا شاید بسیاری از عزیزان) می‌گویند:
اگر ایران کالایی بهتر از کالای خارجی تولید کرد، ما هم از آن حمایت می‌کنیم.
این حرف مثل آن است که در کمال اعتماد به نفس بگوییم: ایران بهترین خاویار دنیا را دارد، پس باید از آن خرید و حمایتش کرد.
نخیر.
خاویار نیازی به حمایت ندارد. خاویار ایران روی زمین نمی‌ماند.
حمایت از پول‌دارها
بگذارید مثال دیگری بزنیم. شاید شما هم این میزهای سازمان بهزیستی را در کنار خیابان‌های شهر دیده باشید که عکس بچه‌های بدسرپرست، بی‌سرپرست و کودکان کار را روی آن می‌گذارند و به دنبال حامی برای آن‌ها هستند.
به دنبال کسی که ماهیانه مبلغی را برای یک کودک پرداخت کند.
کسی که از یک کودک حمایت کند. اگر با منطق آن عزیزان عمل کنیم، باید برویم به مسئول بهزیستی بگوییم:
«این‌ها که همه بی‌پدر و مادر و سیاه سوخته هستند و به خاطر شرایط زندگی‌شان بدون شک بی‌ادب و بی‌سواد هم بزرگ شده‌اند. ببخشید آقا، یک دختر بچه‌ی ناز و خوشگل و بامزه و با ادب و با سواد که بچه‌ی بالاشهر باشد و پدر و مادرش برای خودشان کسی باشند در بساط‌تان ندارید؟ می‌خواهم از او حمایت کنم.»
برخی از همان عزیزان (یا شاید بسیاری از همان عزیزان) هم می‌گویند: اگر در این شرایط کالای ایرانی بخریم، تولیدکننده رودار می‌شود و با خودش می‌گوید حالا که من هر آشغالی تولید می‌کنم این‌ها می‌خرند پس روزبه‌روز جنس آشغال به دست مشتری می‌دهم و سود بسیاری به جیب می‌زنم.
اجازه بدهید برگردیم به مثال قبل.
آیا شما وقتی حامی یک کودک می‌شوید و متعهد می‌گردید از آن کودک حمایت کنید، آن‌قدر پول به حسابش واریز می‌کنید تا بخورد و بخوابد و کار نکند؟
نخیر. قدری حمایتش می‌کنید که نمیرد. زنده بماند. روی پای خودش بایستد و تلاش کند.
حمایت از کالای ایرانی نیز همین گونه است. قرار نیست شما همه چیزتان را ایرانی کنید.
اگر سالی سه جفت کفش می‌خرید، یک جفتش را «ملی» یا «بِلا» بخرید.
اگر سالی پنج عدد خودکار می‌خرید، دو تای آن‌ها را «کیان» بخرید.
این‌گونه تولید ملی و اقتصاد داخلی نمی‌میرد. زنده می‌ماند. روی پای خود می‌ایستد و تلاش می‌کند.
دیگی که برای من نجوشه، سر سگ توش بجوشه
برخی عزیزان (یا شاید بسیاری از عزیزان) هم پیرو ضرب‌المثلِ «دیگی که برای من نجوشه، سر سگ توش بجوشه» هستند.
از این عزیزان خاضعانه درخواست می‌کنیم فردا روزی اگر اتفاقی نظیر سیل و زلزله و آتش‌سوزی برای هم‌وطنان‌مان افتاد، نقشه‌ی سیاه بسته‌ی ایران را با جمله‌ی «ایران من تسلیت» منتشر نکنند و دم از وحدت و همدلی و اتحاد نزنند.
با تشکر از برخی عزیزان (یا شاید بسیاری از عزیزان)
پایان پیام.
احسنت