گول رنکینگ تیم ملی را نخوریم

ایران در چند سال گذشته با هیچ تیم صاحب‌نامی بازی نداشته است و به لطف امتیاز شکست دادن تیم‌های دمپایی‌پوش رده نخست رنکینگ آسیا را دارد.

پایگاه خبری گلونی، محمد پورخداداد: مسابقات جام ملت‌های آسیا قرعه‌کشی شد و ایران در گروه D با تیم‌های عراق، ویتنام و یمن هم‌گروه شد.

اگرچه در این گروه، تیمی که ایران را در دور گذشته این تورنمنت حذف کرد حضور دارد ولی مسلم است که ایران می‌تواند بدون دغدغه به دور حذفی صعود کند.

اما دقیقا مشکل از اینچا شروع می‌شود. جایی که دیگر خبری از ویتنام و یمن و دیگر تیم‌های دریجه ۳ و ۴ فوتبال آسیا نیست. دیگر نه سیرالئون هست که گلبارانش کنیم و نه دیگر تیم‌های دمپایی‌پوش.

اگر ایران از گروهش بالا بروند نوبت به بازی با ژاپن، استرالیا، عربستان و کره می‌رسد. تیم‌هایی (جز کره جنوبی) که در این سال‌ها هیچ‌گاه حاضر به رویارویی با آنها نشده‌ایم تا نکند رکورد شکست‌ناپذیری ایران در برابر تیم‌های آسیایی شکسته شود.

فعلا از آسیا دور شویم. ایران نزدیک به یک ماه دیگر باید در جام جهانی روسیه برابر پرتفال، اسپانیا و مراکش بایستد.

پرتفال و استپانیا از شانس‌های قهرمانی هستند و مراکش هم یک تیم قدرتمند و اوج گرفته. اگر با واقعیت‌ها جلو برویم و دست از خیال‌بافی‌ برداریم، با وضعیت کنونی تیم ملی، ایران هیچ امیدی برای صعود ندارد.

نگارنده پیش‌بینی‌های دیگری هم چون گلباران شدن ایران مقابل دو تیم پرتفال و اسپانیا و همچنین باخت خفیف برابر مراکش را کرده است.

دلیل آن هم این است که اگرچه همیشه عنوان می‌شود که فوتبال قابل پیش‌بینی نیست، ولی همین فوتبال هم از اصولی پیروی می‌کند که حتی با ریاضی هم می‌شود آنها را اثبات کرد.

بله ریاضی چون دیگر مثال زدن شطرنج برای فوتبال امروز دنیا قدیمی شده است.

ایران در ظاهر مربی سرشناس و بادانشی روی نیمکت خود دارد. کسی که زمانی در پرافتخارترین تیم دنیا زیر نظرش رونالدو اصلی!، زیدان، فیگو، بکهام و رائول را داشته است و انکار دانشش هرکسی را به یک احمق در چشم دیگران جلوه می دهد.

واقعیت فوتبال ما چیز دیگری‌ست

۷سال پیش که کی‌روش به ایران آمد، ایران در همین جایگاهی بود که حالا هست. کارلوس کی‌روش یک جام ملت‌ها را از دست داد و چه از دست دادنی. شکست مقابل عراق.

ایران بعد از انقلاب قهرمانی در جام ملت‌ها نداشته است، ولی در عین حال سابقه حذف مقابل چنین تیمی را در کارنامه نداشت. اگر حذف شدیم، برابر تیم‌های قدر قاره مانند ژاپن، عربستان و کره بوده است نه یک کشور جنگ‌زده.

تنها دستاورد ایران در جام جهانی گذشته هم هیجان‌زدگی فردوسی‌پور بود.

ایران با یک دفاع ۱۱ نفره و البته با برنامه پا به جام جهانی داشت. ولی ایران فقط هنگامی تیم بود که توپ در اختیار حریف قرار داشت. از نیمه حریف به بعد تیم فلج می‌‌شد و توان ساختن یک مثلث ساده را هم نداشت، چه برسد به الگوریتم‌های چند مجهولی این روزهای فوتبال جهان. باخت، مساوی و باخت تحقیرکننده برابر بوسنی باز هم مسئولان را از خواب بیدار نکرد.

حالا چهار سال از آن زمان گذشته است و هنوز هم در بر همان پاشنه می‌چرخد. تیم ملی ایران هنوز هم توان بازی‌سازی در زمین حریف ندارد.

هنوز هم کل توان تیمی و مهره‌چینی‌ها روی قدرت تدافعی گذاشته می‌شود. جایی که در این چند ساله جلال حسینی جور همه نواقص را می‌کشید و او حالا در مرز بازنشستگی است و جایگزینی هم ندارد. مگر می‌شود با یک پورعلیگنجی تنها جلوی سیل ویران‌گر پرتغال و رونالدو ایستاد؟

فوتبال ایران اسیر شده است

اسیر چنگال مدیران فدراسیون و سرمربی پرقدرتش. آنچه به نظر می‌رسد بیشتر از آنکه فوتبال ایران به کی‌روش احتیاج داشته باشد، فدراسیون فوتبال به او محتاج است.

فدراسیونی که از یک سو برابر صدها اتهام مالی و غیر مالی و از سوی دیگر با ناکامی‌های فوتبال باشگاهی و ملی دست‌وپنجه نرم می‌کند، احتیاج به کسی دارد که پشت نام بزرگش پنهان شود و هرکسی که انتقادی کرد، به کی‌روش حواله داده می‌شود تا با نطق‌های آتشین و قیافه همیشه حق به جانبش سرکوب شود.

گروه موافقان تمدید قرارداد کی‌روش باید به این سوال جواب بدهند که روی چه اصول و فکر کارشناسی می‌خواهند چهارسال دیگر سکان فوتبال ایران را به دست او بسپارند؟

کی‌روش چه تغییر مثبتی در فوتبل ملی ما به‌وجود آورده است؟ البته تغییر محسوس است اما در سوی منفی.

تیم جنگنده و گلزن ایران حالا تبدیل به تیمی ترسو و تدافعی شده است که نه نتیجه می‌گیرد و نه بازی زیبایی ارائه می‌دهد. دیگر از اتهاماتی مبنی بر کسب درآمد از انتقال بازیکنان ایرانی به خارج و گرفتن پورسانت از شرکت‌های تولید لباس تیم ملی و چند شایعه دیگر که کی‌روش را نشانه رفته است، می‌گذریم.

ایران در چند سال گذشته با هیچ تیم صاحب‌نامی بازی نداشته است و به لطف امتیاز شکست دادن تیم‌های دمپایی‌پوش رده نخست رنکینگ آسیا را دارد، متاسفانه خیلی‌ها فریب این رکوردها را می‌خورند و به نتایح ایران با کی‌روش امیدوارند و البته عده‌ای سودشان در حمایت است.

امیدوارم فکری که در ذهنم می‌گذرد و پیش‌بینی‌هایی که در مورد بازی‌های ایران در جام جهانی روسیه کرده‌ام، هیچگاه اتفاق نیوفتد و ایران دست کم یک شکست‌خورده سربلند در جام جهانی باشد.

پایان پیام