پایگاه خبری گلونی، نگار فیض آبادی: فهمیدن اینکه ایران؛ کشوری نیمه‌خشک و خشک است، کار سختی نیست. با وجود اینکه میانگین بارندگی در ایران، یک‌سوم میانگین بارش‌های سالانه جهانی و میزان تبخیر هم، ۲ برابر است اما ایران در طول دهه‌های قبل نشان داده است که بیشتر از دخلش خرج می‌کند. کارشناسان نام این پدیده ناگوار را «بدهکاری اکولوژیک» گذاشته‌اند.
فرهنگ ایشالا ماشالا گفتن در ایران
کافی‌ست چند روز پشت سر هم باران بیاید. همان موقع است که بسیاری از هم‌وطنان می‌گویند «ماشالا عجب بارونی اومد». پشت‌بند ماشالا گفتن‌ها هم می‌گویند «ایشالا هیچ‌طوری نمی‌شه و خشکسالی هم نمی‌آد».
هنوز خیلی‌ها وضعیت وخیم آبی ایران را باور نکرده‌اند. باور نکردن همانا و بی‌مسئولیتی هم همانا. مسئول و شهروند هم ندارد. همچنان در سریال‌هایمان، بازیگر برای اینکه دیگران صدایش را نشوند، شیر آب دستشویی را باز می‌گذارد.
هنوز سدسازی‌های غیراصولی، مشتری‌های پر و پا قرص خودش را دارد. گویا عادت ایرانی‌هاست که با اتکا به ایشالا ماشالا گفتن، مسئولیت اجتماعی‌شان را فراموش کنند.
چه خبر از روستاها؟
درحالی‌که «۱۱۰ روستای استان گلستان، آب شرب ندارند»، «تأمین منابع آبی ۱۲۰۰ روستا در بلوچستان با تانکر صورت می‌گیرد»، در خبرها می‌خوانیم که «سالانه ۳۰ درصد محصولات کشاورزی ایران هدر می‌رود». و این یعنی هدررفت مقدار آب زیادی که سخت به‌دست‌آمده اما راحت ازدست‌رفته.
هنر مدیریت را آب برده است
سید آهنگ کوثر، بنیان‌گذار دانش آبخوانداری نوین در ایران، در کمتر از ۳ دقیقه در یک فایل ویدئویی، وصف حال وضعیت آبی ایران را تشریح می‌کند.
آنچه از کلام این کارشناس، توجهم را جلب کرد، عبارت «هنر مدیریت» بود که انگار در ایران، آن را آب برده است. این کارشناس به همان اندازه که به کمبودها اشاره می‌کند، فرصت‌ها را هم برمی‌شمارد.
فرصت‌هایی مثل «وجود بیش از ۱۴ میلیون هکتار برای آبخوانداری»، که متأسفانه در نبود هنر مدیریت، هرگز جدی گرفته نشده‌اند.
پایان پیام
