پایگاه خبری گلونی، مهدیسا صفری‌خواه: فوتبال مثل آبی روی آتش است، انگار سفیر صلح است در خاورمیانه جنگ زده و سفیر زندگی است در آفریقای فراموش‌شده. فوتبال انگار فرصت دوباره است برای منصفانه جنگیدن، متواضعانه پیروز بودن و پهلوانانه باختن. راستش از همان بعدازظهر که عکس را دیدم درگیر عکس شدم، انگار خلاصه همه کمپین‌های ضدنژادپرستی دنیا در همین صحنه پررنگ و قاطع دیده می‌شود. صحنه‌ای از بازی سنگال و لهستان که می‌شود از رویش بارها مشق نوشت و تمرین کرد.
بازنده‌ها و برنده‌های همیشه الگو
بازنده‌ای که دستش را به‌سمت برنده زمین خورده دراز می‌کند می‌تواند تا روزها خوراک کمپین‌های محیطی باشد. این تصویر مثل یک نه بزرگ به بزرگ‌ترین بدی‌هاست. فوتبال می‌تواند جایزه صلح نوبل را در لابلای اخبار سیاسی دنیا از آن خودش کند.
فوتبال روش زندگی است
فوتبال می‌تواند فریاد گوش‌نوازی برای شنیدن شعارهایی باشد که میان روزمرگی‌هایمان فراموش شده‌اند. فوتبال می‌تواند سفیر همه خوبی‌ها در دنیا باشد. می‌تواند از بزرگ‌ترین تریبون‌های دنیا واقعی‌ترین شعارهای حقوق بشری را سر بدهد. اما این همه فوتبال نیست.
آن روی سکه فوتبال
فوتبال جذاب، می‌تواند به اندازه قاچاق اسلحه مرگ بار باشد؛ به اندازه یک قمار، ترسناک و خالی‌کننده باشد و به اندازه اعتیاد به قدرت، ترسناک باشد. فوتبال می‌تواند ملغمه‌ای از اختلاس و لایی کشیدن و زرنگ‌بازی و رانت‌خواری هم باشد اما ما ترجیح می‌دهیم آن روی فوتبال را نبینیم.
رسانه‌ها الگو بردارند
رسانه‌های وطنی و مدافعان بازی جوانمردانه باید این تصویر را یک گوشه مغزشان ذخیره کنند، برای زمانی هیجان فوتبال، دقت سردبیرهای ورزشی را پایین می‌آورد.
برای زمانی که تیتر یک‌هایی که به بهانه کُری خواندن با حریف زده می‌شوند، مهوع و نژادپرستانه‌اند. تیتر یک‌هایی که قومیت خاصی را نشانه می‌گیرند و همیشه مردم آن را پس می‌زنند. این تصویر یادمان می‌آورد که فوتبال و زندگی به موازات هم جریان دارند و برای برنده شدن در هردو باید جوانمردانه بازی کنیم.
پایان پیام
