از یک نویسنده بزرگ نوشتن همیشه سخت است، اما سخت‌تر وقتی است که او بعد از سال‌ها ننوشتن می‌میرد و ناگهان همه تصمیم به نوشتن از او می‌گیرند. «فیلیپ راث» درگذشت و تلاش برای نوشتن از او سخت‌تر شد.
پایگاه خبری گلونی؛ سمیه باقری حسن‌کیاده: «فیلیپ میلتون راث»؛ رمان نویس تاثیرگذار آمریکایی که از او به عنوان یکی از بزرگترین نویسندگان نیم قرن اخیر جهان یاد می‌شود، روز سه شنبه در سن ۸۵ سالگی در منهتن درگذشت.
«راث» از سال ۱۹۷۵ عضو موسسه ملی هنر و ادبیات آمریکا بوده است. همچنین تا سال ۱۹۸۹ به عنوان ویراستار آثار ادبی با انتشارات «پنگوئن» همکاری می‌کرد، اما از سال ۱۹۹۲ وقت خود را فقط صرف نویسندگی کرد و سال ۲۰۱۲ با رضایت کامل، این حرفه را کنار گذاشت.
او با اولین کتاب خود که با عنوان «خداحافظ کلومبوس» در سال ۱۹۵۹ که مجموعه داستان کوتاه بود به موفقیت و شهرت دست یافت و با این کتاب موفق به کسب جایزه ملی کتاب آمریکا شد اما بواسطه نگارش این کتاب مورد هجمه عده‌ای هم قرار گرفت که او را نویسنده‌ای ضد یهود می‌خواندند.
وی ده سال بعد و در سال ۱۹۶۹ رمان ««شکایت پورتنوی» از یک نویسنده جوان و نوظهور به یک سلبریتی جنجالی تبدیل کرد. وی سپس به نوشتن رمان‌هایی چون «دارودسته ما» و داستان‌هایی کافکایی چون «سینه» روی آورد.
بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۷ «راث» سفرهای منظمی به چک‌اسلواکی داشت و در آن‌جا با نویسندگانی چون «میلان کوندرا» و «واتسلاو هاول» ملاقات می‌کرد.
او بعد از آن با نگارش مجموعه‌ای از رمان‌های قدرتمند نام خود را به عنوان یکی از بزرگان ادبیات مدرن آمریکا تثبیت کرد و پس از کسب دومین جایزه کتاب ملی آمریکا با رمان «نمایش یکشنبه» در سال ۱۹۹۵، به ارائه نگاهی انتقادی به جنگ ویتنام پرداخت و رمان معروف و برنده جایزه پولیتزر «پاستورال آمریکایی» را نوشت و متعاقب آن رمان‌های «من با یک کمونیست ازدواج کردم» (۱۹۹۸)، «ننگ بشری» (۲۰۰۰) و «توطئه علیه امریکا» (۲۰۰۴) را روانه بازار کرد.
این نویسند آمریکایی در سال‌های پایان زندگی دوباره به موضوع اخلاقیات روی آورد و کتاب «همه مردان» را در سال ۲۰۰۶ و کتاب «شبح خروجی» را در سال ۲۰۰۷ نوشت.
او در سال ۲۰۱۰ آخرین رمانش را به نام «شکست‌ناپذیر» نوشت و یک سال بعد و پس از دریافت مدال افتخاری از سوی «اوباما» به پاس خدماتش به ادبیات آمریکا اعلام کرد این رمان آخرین اثر او بوده است و خود را از نویسندگی بازنشسته کرد.
او نخستین نویسنده زنده آمریکایی بود که مجموعه آثارش از سوی کتابخانه آمریکا منتشر شد.
آقای راث گفته بود در ۷۴ سالگی متوجه شده که عمرش رو به پایان است، بنابراین همه رمان های محبوبش از جمله آثار داستایفسکی، تورگنیف، جوزف کنراد و همینگوی و همه کتاب‌های خودش را دوباره خوانده است.
در سال ۲۰۱۲، «فیلیپ راث» اعلام کرد که دیگر نخواهد نوشت. او گفت: «تصمیم گرفته‌ام رمان‌نویسی را کنار بگذارم. دیگر نمی‌خواهم کتاب‌هایم را بخوانم، تعداد بیشتری از آن‌ها را بنویسم و یا حتی در موردشان صحبت کنم. احساس می‌کنم تعهد من به نویسندگی که تمام عمر با من بوده، دیگر مثل سابق نیست.»
از جمله جایزه‌های دریافتی فیلیپ راث می‌توان به جایزه ملی منتقدان کتاب، سال ۱۹۹۱، جایزه ادبی پن، سال ۱۹۹۳، جایزه ملی کتاب آمریکا، سال ۱۹۹۵، جایزه پولیتزر، سال ۱۹۹۸، جایزه فرانتس کافکا، سال ۲۰۰۱، جایزه ادبی من بوکر، سال ۲۰۱۱، اشاره کرد.
پایان پیام
