نایب‌رییس فدراسیون ورزش‌های زورخانه‌ای می‌گوید: مرادی‌فر دبیر این فدراسیون به دلیل ناکافی دانستن حقوق ۳ میلیون تومانی از سمت خود استعفا کرده است.
پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: این که یکی از مدیران از سمت خود استعفا کرده است، اتفاق بی‌نظیر و فوق‌العاده‌ای است؛ اما دلیل استعفای این مدیر خیلی بی‌نظیر و فوق‌العاده نیست. او حقوقش را ناکافی دانسته است و برای ما این سوال را به وجود آورده است که حقوق مسئولین چه قدر باید باشد که از نظر ایشان کافی باشد؟
طرف گفته ۳ میلیون تومان هم شد حقوق؟
من هرجای دیگر مدیریت کنم حداقل ۵ میلیون تومان روی شاخش است.
پس رفته و استعفا کرده تا برود همان جاها که حداقل ۵ میلیون روی شاخش است.
اما سوال اصلی
حقوق مسئولین چه قدر باید باشد که از نظر ایشان کافی، وافی، راضی کننده و تپل باشد؟
البته خود مسئولین خرج چندانی ندارند. صبح می‌روند اداره و عصر برمی‌گردند.
آن هم با ماشین اداره می‌روند. فوقش بین راه یک باقالی گلپری، لبویی چیزی بخورند. که آن هم قیمتی ندارد.
خرج بخش اعظمی از حقوق مسئولین را فرزندان آن‌ها به عهده دارند.
البته آن‌ها هم صبح می‌روند اداره ولی قبل از ظهر می‌پیچند و می‌زنند بیرون.
تفاوت آن‌ها با پدران‌شان در همین قسمت است. آن‌ها دیگر به باقالی گلپر و لبو رضایت نمی‌دهند.
آن‌ها در خیابان دنبال هلو و جیگر هستند که از قضا قیمت کمی هم ندارند.
خلاصه به ما ربطی ندارد که چرا یک مسئول می‌رود.
مگر آمدنش به ما ربط دارد که رفتنش ربط داشته باشد؟
مگر مدیریتش ربط دارد که رفتنش داشته باشد؟ مگر تصمیماتی که می‌گیرد ربط دارد؟
مگر کسی در مورد نحوه‌ی عملکردش نظر ما را می‌پرسد که ما نظرمان را در مورد رفتنش بگوییم؟
چیزی که به ما مربوط است این است که آیا ما کارگران و کارمندان معمولی هم می‌توانیم به دلیل ناکافی دانستن حقوق‌مان استعفا بدهیم؟
بله. صددرصد می‌توانیم.
اما فرق ما با این عزیزان این است که این‌ها بعد از استعفا چند پست و مقام مدیریتی دیگر و بهتر برای‌شان موجود است؛ اما ما اگر استعفا بدهیم دیگر تمام است.
حتا همان کارگری و کارمندی معمولی هم نصیب‌مان نمی‌شود.
برای همین است که با تمام مشکلات مالی، با تمام زیرآب‌زنی‌ها، با تمام غذاهای اداری بی‌کیفیت، با تمام کم‌حقوقی‌ها، سفت و محکم کارمان را چسبیده‌ایم.
اما مدیران و مسئولان چه؟
آن‌ها هرگز به این چیزها وابستگی ندارند.
آن‌ها رهای رها هستند. اراده کنند، میز و مقام و مسئولیت را رها می‌کنند و می‌روند.
حتا برخی از آن‌ها اگر اراده کنند، کشور را رها می‌کنند و می‌روند.
پایان پیام
