یوزهای داخل مناطق حفاظت شده عمر نسبتا طولانی دارند، پس این همه تلفات کجا رخ می‌دهد؟
به گزارش پایگاه خبری گلونی، محمد فرهادنیا نوشته است: چالش بزرگ یوز، کمبود ماده و کاهش زادآوری است. به همین خاطر، تصویر هر توله یوز قوت قلبی است، مانند تصاویر گرفته شده از خانواده جدید در توران شاهرود.
از سال ۱۳۸۰، براساس مشاهدات و تصاویر، می‌دانیم هر سال سه تا شش زادآوری یوز در ایران ثبت شده است. حداکثر تعداد ثبت شده در یک سال ۱۲ توله بوده است.
می‌دانیم در این زادآوری‌ها، حداقل ۱۲۰ تا ۱۴۰ توله یوز به دنیا آمده‌اند، یعنی سالیانه معادل ۷ تا ۱۰ توله یوز در ایران شناسایی شده‌اند. البته نمی‌دانیم که چه تعدادی توله هم شناسایی نشده‌اند.
فرض کنید هر سال ۱۰ توله یوز به دنیا می‌آیند ولی جمعیت هیچ کدام از زیستگاه‌های یوز از انگشتان یک دست (به استثنای توران) تجاوز نمی‌کند. همه مناطق سال‌هاست که در حد همان سه چهار فرد مانده‌اند. پس این همه که اضافه می‌شوند، چه می‌شود؟
برخی معتقدند وضعیت یوز در ایران احتمالا بهتر نشده است. با این فرض، سالیانه بیش از ۷ تا ۱۰ یوز در ایران ازبین رفته‌اند، طبیعی یا توسط انسان. اگر این تعداد از بین نرفته بود، پس الان جمعیت یوز پایدار مانده بود یا افزایش یافته است. درحالیکه ظاهرا چنین نشده است.
در دو دهه گذشته، آمار مرگ قطعی تنها ۵۰ یوز در دست است، پس درصد زیادی می‌میرند و کسی نمی‌فهمد. نکته جالب آنکه یوزهای داخل مناطق حفاظت شده عمر نسبتا طولانی دارند، پس این همه تلفات کجا رخ می‌دهد؟
مشاهده خانواده یوزپلنگ در توران
پاسخ آن است که بخشی از تلفات خارج از مناطق حفاظت شده رخ می‌دهند. کسی هم کاری نمی‌تواند بکند.
مخلص کلام اینکه، یوزها به دنیا می آیند ولی چرا جمعیت یوزها زیاد نمی‌شود؟
پاسخ آن است که احتمالا برای جدیدها جای کافی نداریم!
مناطق حفاظت شده با شرایط فعلی، احتمالا نتوانند بیش از چهل پنجاه یوز را در خود جا دهند، مابقی باید خارج شوند که دیگر حسابشان با کرام الکاتبین است. منصفانه بخواهیم قضاوت کنیم، سازمان محیط زیست عملا خارج از مناطق مناطق حفاظت شده هم کاری نمی‌تواند بکند.
ما هر سال باید حدقل ۳ خانواده و حداقل ۸ توله یوز در ایران رویت کنیم تا معادل حداقل سال‌های گذشته باشد.
پارسال ۳ خانواده ثبت شدند و امسال تاکنون یک خانواده. منتظر دومی و سومی می‌مانیم.
البته می‌توانیم به داشتن خانواده چهارم هم امیدوار باشیم، در پارک پردیسان تهران.
پایان پیام
