بدون باز تعریف فانتزی جمعی، ما چه به مثابه ملت؛ چه به مثابه نظام سیاسی چه به مثابه تمدنی دیرینه محکوم به تجربه مخاطرات پرهزینه‌ایم.
پایگاه خبری گلونی، میلاد دخانچی: در شرایط کنونی از منظر رسانه‌ای چه باید کرد؟ واقعیت این است که جامعه ناخوش قبل از هر چیز احتیاج به امید دارد. می‌گویند انسان به امید زنده است و دلخوشی‌های اطرفیان بیمار است که او را سرزنده نگه می‌دارد.
اما نباید فراموش کرد که امید فقط در نسبت با یک هدف/آرمان و یا آنچه در روانکاوی لاکانی «فانتزی» می‌خوانیم معنی‌دار می‌شود.
امید مریض فقط در نسبت با آرمان زیست محیا می‌شود. اگر او مرگ را پیش پای خود ببیند پس چه دیگر چه امیدی؟ امید به چه؟ آری نمی‌توان از جامعه انتظار امیدواری داشت وقتی هدف‌ها و آرمان‌های مشترک ما کمرنگ شده‌اند.
جامعه بی‌آرمان
واقعیت این است که ما یک جامعه بی‌آرمان شده‌ایم. ما جز شرکت در انتخابات‌های پرهیجان و رای دادن پر شور به این ور و آن ور و دنبال کردن منافع شخصی و خانوادگی هیچ آرمان جمعی مشترک نداریم.
این بدین معنی نیست که اصلا آرمان نداریم یا همه ما بی آرمانیم؛ آرمان ملی و جمعی واحد ما یا کمرنگ شده است یا دیگر جنس آرمانی ندارد و در نسبت با منافع طبقه ای شکل گرفته است.
اصلا ما دیگر خود را در «جمع» و در همبستگی با دیگری درک نمی‌کنم. فقط کافی است نگاهی کنیم به افزایش مهاجرت از ایران، خودبینی‌های اقتصادی چه بسا احساسی و کشمکش‌های بی‌حاصل سیاسی تا سقوط آرمان مشترک را در فضای کنونی لمس کنیم.
آری باید آرمان مشترک ملی، یک هدف ملموس و یک فانتزی اجتماعی جدید که در آن منافع حاکمیت و ملت لحاظ شده تعریف کرد و برای رسیدن به ان آرمان مشترک وارد گفتگو شد؛ البته نه یک گفتگوی فرمایشی بلکه گفتگویی با در نظر گرفتن تعارض‌های ما در منافع، دقیقا چیزی شبیه یک مذاکره و یا بده بستان.
ما باید خیلی مشخص تعریف کنیم هدف ما تا دو تا سه سال آینده آنهم با وجود تحریم‌های آمریکا، آسیب‌های اجتماعی و دوقطبی های سیاسی چیست؟
تجربه مخاطرات پرهزینه
هدف و آرمان مشترک ما چیست؟ قول می‌دهم با بازتعریف آرمان جمعی خیلی از رفته‌ها برمی‌گردند خیلی از این رخوت‌های فرهنگی به حاشیه می‌رود و جامعه نشاط خود را چه در بعد فردی و چه در بعد سیاسی احیا می‌کند.
بدون باز تعریف فانتزی جمعی، ما چه به مثابه ملت؛ چه به مثابه نظام سیاسی چه به مثابه تمدنی دیرینه محکوم به تجربه مخاطرات پرهزینه‌ایم.
رسانه ها در کنار امید بخشی در بازتعریف آرمان جمعی ما دست به کار شوند چراکه پمپاژ امید به جامعه بدون آرمان فقط نقش تخدیر را دارد.
این را هم فراموش نکنیم جامعه‌ای که خود فانتزی خود را باز تعریف نکند برایش فانتزی‌اش را می‌سازند!
و این یک هشدار است.
به نظرشما آرمان مشترک ما باید چه باشد؟
پایان پیام
