سایت‌های خبری تیتر زده‌اند که امیرمهدی ژوله اقدام به افشاگری کرد. ژوله در آخرین پست اینستاگرمی خود مطلبی در مورد سانسورها و قوانین عجیب صدا و سیما منتشر کرده است.
پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: امیرمهدی ژوله در این پست نوشته است که صدا و سیما به خیار خوردن بازیگران زن ایراد می‌گرفت نوشته است: صدا سیما به معلوم بودن حجم پا و گوش و بدن بازیگران زن ایراد می‌گرفت. او در انتهای این پست اینستاگرامی، همکاران دیگر خود را هم به ادامه‌ی این افشاگری‌ها دعوت کرده است.
ضعف‌های صدا و سیما
همه‌ی ما از سلیقه‌ای بودن سانسورهای صدا و سیما اطلاع داریم.
همه‌ی ما می‌دانیم که در برخی موارد سخت‌گیری بیش از حد و غیرمنطقی اعمال می‌شود.
همه‌ی ما می‌دانیم که صدا و سیما در تقابل به برخی شبکه‌های ماهواره‌ای ضعیف عمل می‌کند و شاید دلیلش همین سنگ‌هایی باشد که بر سر راه عوامل خود می‌تراشد.
اما فکر کردن به چند سوال هم دور از انصاف نیست.
البته فکر کردن به این سوال‌ها در حالی که گارد ضد صدا و سیمایی خود را کنار بگذاریم.
در حالی که ارادت قلبی امیرمهدی ژوله به رئیس‌جمهور اصلاحات را کنار بگذاریم.
در حالی که اندکی هم دل‌مان به حال صدا و سیمای یتیم گوشه‌گیر کشورمان بسوزد.
اما سوال‌هایی که باید از آقای ژوله پرسید
خوردن خیار توسط بازیگر زن، چه‌قدر به پیشبرد اهداف عالی و والای شما در سریال‌نویسی کمک می‌کرد که جلوگیری از این امر مقدس، چنان لطمه‌ای روحی به شما وارد کرده است که پس از مدت‌ها نمی‌توانید آن را از ذهن خارج کنید؟
خوردن خیار توسط بازیگر زن، چه نکته‌ی ظریف و طنزآلودی دارد که اگر از فیلم حذف شود، ستون‌های استوار طنز شما را به لرزه در خواهد آورد؟
شما به حجم گوش یک بازیگر اشاره کردید و گفتید مسئولان صدا و سیما وقتی به گوش او فکر می‌کنند، به کجایش فکر می‌کنند که تحریک می‌شوند.
آن وقت شوهر او را هم زیر این مطلب تگ می‌کنید؟
پوشیدن شلوار ضخیم برای بانوان در فیلم‌ها، چه‌قدر توانایی شما برای خنداندن مخاطب را کاهش می‌دهد؟
شما چه شلواری با چه ضخامتی را دوست دارید بانوان همکار شما بپوشند تا راضی باشید؟
این مواردی که برشمردید اگر مانع کار فیلم‌سازی می‌شد چرا همان موقع دست از کار نکشیدید؟
چرا این خفت و خاری را ادامه دادید؟
باور بفرمایید اگر سریالی مثل باغ مظفر را از تاریخ هنر این سرزمین حذف کنید اتفاق خاصی نمی‌افتد.
یک دیالوگ «مربا بده بابا» بود و هزاران تبلیغ ایرانسل و تاید و…
آقای امیرمهدی ژوله، نقد ما به شما به معنای دفاع از عملکرد صدا و سیما نیست.
نقد ما به شما این است که چرا حالا که دیگر نقطه‌ی اتصال شما به بودجه‌ی این سازمان قطع شده است به فکر آگاه‌سازی مخاطب افتاده‌اید؟
اما دلیل‌هایی که شاید صدا و سیما دارد
شاید باورتان نشود آقای ژوله. ولی سریال‌ها و برنامه‌های صدا و سیما در همه‌ی ایران پخش می‌شود.
پس ناظر پخش باید به فکر کودک ۵ ساله تا پیرمرد ۹۰ ساله باشد.
مسئولان صدا و سیما نگران تحریک شدن خودشان نیستند آقای ژوله.
آن‌ها شاید نگران نوجوان تازه به بلوغ رسیده‌ای هستند که به جز تلویزیون سرگرمی دیگری ندارد.
ماجرای «ستایش» را یادتان هست؟
آن‌ها شاید نگران جوان ۳۰ ساله‌ای هستند که به خاطر شرایط اقتصادی امکان ازدواج را ندارند و در دورافتاده‌ترین روستاهای کشور پای تلویزیون نشسته است.
پس تمام تلاش خود را برای رعایت قوانین خود می‌کنند.
آقای ژوله شما به خودتان نگاه نکنید.
برخی‌ها شاید نتوانند به راحتی شما هنرمندان پاسخگوی برخی نیازهای خود باشند.
از طرفی می‌خواهند ایمان خود را نیز حفظ کنند.
الآن بعضی‌ها می‌آیند و می‌گویند کسی که با این چیزها تحریک می‌شوند و ایمان‌شان را از دست می‌دهند بروند به جهنم یا بروند بمیرند.
امروز چه قدر این ادبیات آشناست.
پایان پیام
اولا خفت و خواری (نقدی به سبک خودتان 🙂 )
و ثانیا مطمئنم خودتونم میدونید این دیگه از اون نقدا بود… و شاید خواستید متفاوت با این قضیه برخورد کنید.
ولی قطعا میدونید که بحث اصلا سر این نیست که ضخامت شلوار یا خیار خوردن تاثیری در میزان طنز کار داشته باشه…
بحث سر بهانه های بنی اسرائیلی و عجیب غریب و در واقع توهین به شعور مخاطبه.
به هیچ جای برنامه لطمه ای نمیخوره اگه حجم گوش دیده نشه ولی چرا دغدغه صداوسیما باید این باشه؟