ازدحام و تجمع در اطراف مکان سقوط هواپیما به معنی گشنه بودن ماست. برای بیشتر دانستن در مورد این موضوع تنها کافی است مطلب زیر را مطالعه کنید.
پایگاه خبری گلونی؛ محسن فراهانی: یکی از اهالی منطقه‌ای که هواپیمای بوئینگ ۷۰۷ در آن دچار حادثه شد به خبرگزاری‌ها گفته است: زمانی که این حادثه رخ داد یک صدای انفجار به گوش رسید و شیشه‌های منازل لرزش شدیدی داشت. پس از وقوع حادثه متأسفانه شاهد ازدحام جمعیت در اطراف منطقه بودیم که همین رسیدن نیروهای امدادی را با مشکل مواجه کرده بود.
ازدحام و تجمع در اطراف مکان سقوط هواپیما
حالا اگر در کشور سوئیس یک حادثه‌ای رخ دهد و مردمش برای نگاه کردن تجمع کنند، یک چیزی.
آن طفلک‌ها تا به حال از این حوادث ندیدند و طبیعی است برای نگاه کردن به محل حادثه ازدحام کنند.
ما که الحمدالله در کشورمان از این لحاظ وفور نعمت است. ما چرا ازدحام می‌کنیم؟
ما ایرانی‌ها عاشق این هستیم که اطلاعاتی که دیگران ندارند را داشته باشیم.
عاشق این هستیم که با یک قیافه آگاه، اطلاعات سری را به دیگران بگوییم و میزان اطلاعات خود را به رخ بکشیم.
همه‌ی ما یک فامیل خیالی در وزارت اطلاعات داریم که همه‌ی اطلاعات را به ما می‌دهد.
در صحبت‌هایمان مدام از او نقل قول می‌کنیم و می‌گوییم:
«فامیل‌مون که توی وزارت اطلاعاته می‌گفت… فقط داداش این اطلاعات رو هرکسی نداره‌ها. فامیل‌مون گفته به کسی نگو».
هرچه قدر هم دهان شنونده از شنیدن اطلاعات ما بازتر شود نشانه‌ی موفقیت ماست.
حالا داستان این ازدحام‌ها و تجمعات هم همین است.
همین که ما اشتهای سیری ناپذیری برای کسب اطلاعات خاص داریم تا با آن پیش دیگران پز بدهیم و خودمان را آگاه جلوه دهیم.
مثلاً کسی که به صحنه سقوط هواپیما برود و چندتا عکس هم بگیرد، از فردا پیش دوست و فامیل شروع می‌کند به تعریف.
با آب و تاب از لحظات نفس‌گیر امدادرسانی می‌گوید.
از جانفشانی‌های خودش حماسه‌سرایی می‌کند.
از اینکه گلگیر عقب سمت شاگرد هواپیما را دو دستی بلند کرده تا مسافرها از زیر آن خارج شوند.
او جملات خود را معمولا با این عبارت شروع می‌کند:
«حاجی من خودم اون‌جا بود». این جمله اولین تیر از اسلحه‌ی پز دادن‌هاست.
من آنجا بودم و شما نبودید. یعنی من می‌توانم در موردش حرف بزنم ولی شما حق ندارید، چون آنجا نبودید.
او ساعت‌ها از رشادت‌هایش دم می‌زند در حالی که شاید در واقعیت فقط به نیروهای امدادی التماس می‌کرده که اجازه بدهند برود از نزدیک یک عکس بگیرد.
آری بسیاری از ما گشنه‌ی پز دادن هستیم.
حالا یکی با به رخ کشیدن ماشین و لباسی که دیگران ندارند پز می‌دهد.
یکی هم با به رخ کشیدن اطلاعاتی که دیگران ندارند. ما گشنه‌ی پز دادن هستیم.
پایان پیام
