به یاد منوچهر احترامی مرد انگیزشی
به گزارش پایگاه خبری گلونی؛ گیتی صفرزاده در شرق نوشت: مدتی نوستالژی دهه ۶۰ باب شده بود، چیپس دهه‌شصتی، ساندویچ دهه‌شصتی و لوازم دهه‌شصتی.
درباره دهه ۶۰ و خوبی‌ها و بدی‌هایش حرف‌های زیادی می‌شود گفت و تحلیل‌های بسیاری کرد.
اما کاش می‌شد چیزهایی از دهه ۶۰ را مثل چیپس آن، بسته‌بندی کرد و دست مردم داد.
به‌خصوص این روزها که سخنرانی‌ها و کتاب‌ها و کلاس‌‌های انگیزشی مد شده است و هرکس در گوشه‌ای مکتب و روشی برای تغییر زندگی باب کرده و ترویج می‌کند.
به یاد منوچهر احترامی مرد انگیزشی
آن روزها (دهه ۶۰ منظورم است) که هیچ‌کس گوشی هوشمند نداشت.
راه‌های ارتباطی محدود بود و آدم نمی‌توانست غصه‌هایش را با گرفتن سلفی در اینستاگرام به اشتراک بگذارد.
حرف‌های دلش را با گذاشتن ۲۵ ایموجی در انواع و اقسام شبکه‌های اجتماعی فریاد بزند.
این‌همه کلاس و روش و دستورالعمل برای رسیدن به خوشبختی عرض‌اندام نمی‌کردند.
افرادی بودند که به علت زیروروشدن ساختارهای جامعه، امکان فعالیت در شغل و رشته قبلی‌شان را از دست داده بودند.
اینکه این ماجرا چقدر بحق بود یا اصولا پیامد طبیعی آن تغییرات بود را کاری ندارم (اگر هم کاری داشته باشم لابد در حیطه این نوشته نیست).
نکته جالب‌توجه برایم این است که بسیاری از این آدم‌ها دچار حس درماندگی نشدند و فرمان هنر و دانش خود را تکان دادند و از جاده دیگری مسیر را ادامه دادند.
ازجمله این آدم‌ها منوچهر احترامی بود که بعد از سال‌ها طنزنویسی و فعالیت روزنامه‌نگاری و ساختن سبیلی به آن پرپشتی، در همان شرایط شرح داده‌شده، فرمان را کج کرد و افتاد به راه خیلی راست قصه‌نوشتن برای بچه‌ها.
منوچهر احترامی خالق کتاب حسنی نگو بلا بگو
حاصل آن دوران مجموعه کتاب‌های شیرینی بود که گل سرسبدشان «حسنی نگو بلا بگو» است.
بعید می‌دانم هیچ پدر و مادری حداقل یک‌بار آن را برای بچه‌اش نخوانده باشد (که احتمالا بعد از آن یک‌بار بچه مجبورش کرده ۴۰ بار دیگر هم بخواند!).
نثر روان و آهنگین و شیوه جذاب طرح مسئله پاکیزگی باعث محبوبیت این کتاب شد.
تا جایی که بلافاصله و حتی تا امروز نمونه‌های فراوان جعلی و مقلدانه‌ای از آن نوشته و چاپ می‌شود.
از حسنی به ژاپن می‌رود تا حسنی و انرژی هسته‌ای!
من هم بار اول وقتی آن مرد میان‌سال با ظاهری جدی و سبیل‌های پرپشت سفید، نویسنده ستون طنز ادیبانه جامع الحکایات را در دفتر مجله گل‌آقا دیدم، باور نمی‌کردم که نویسنده کتاب حسنی هم همین شخص باشد.
بعدها در طول سال‌ها همکاری آن را باور کردم، اینکه درمانده نباید شد.
احتمالا اینکه به یاد منوچهر احترامی افتادم بی‌مناسبت نیست با اینکه همین روزها دهمین سال خاموشی‌اش است و در نگاه من او از مردان بزرگ انگیزشی است؛
بیشتر از آنتونی رابینز و وین دایر و سایر اسم‌هایی که زندگی این روزهایمان را پر کرده.
زیاده عرضی نیست جز اینکه، ایرانی کالای ایرانی بخر!
به یاد منوچهر احترامی مرد انگیزشی
پایان پیام
