فیل برای دیدن بازی پرسپولیس و استقلال وارد تهران شد و به ورزشگاه رفت
پایگاه خبری گلونی؛ محسن فراهانی: سلام. من یک فیل هستم. ما فیل‌ها صدای بسیار بلندی داریم و اگر بخواهیم فریاد بزنیم هر جانداری که نزدیک‌مان باشد قطعاً اذیت می‌شود.
یک روز که برای تماشای بازی پرسپولیس و استقلال به ایران آمده بودم، به همراه رفیقم به استادیوم آزادی رفتیم.
اوضاع به نسبت خوب بود؛ منتهی ساندویچی که درون جنگل ما هزار تومان بود، اطراف و داخل استادیوم می‌فروختند ۸ هزار تومان.
بستنی یخیِ پانصدتومانی ما را هم می‌دادند ۳ هزار تومان.
خلاصه وارد استادیوم شدیم و جمعیت به مرور زیاد شد.
چشم‌تان روز بد نبیند هنوز بازی شروع نشده بود که طرفداران دو تیم شروع کردند به تشویق کردن و هوار زدن.
این‌قدر صدا زیاد بود که من گوش‌هایم را گرفته بودم و یک گوشه‌ی استادیوم کِز کرده بودم.
در آن شلوغی‌ها ناگهان رفیقم را گم کردم و برای آن‌که پیدایش کنم، شروع کردم به فریاد زدن.
باورتان نمی‌شود، نفر بغلی هم صدای من را نمی‌شنید چه برسد به دیگران.
آخر چرا وضعیت استادیوم‌های ایران این‌طور است؟ چرا این همه خشونت؟ چرا این همه خشم و فریاد و دشنام؟
مگر جنگ است؟ خود بازیکنان دو تیم با هم می‌روند رستوران غذا می‌خورند، آن‌وقت جنگ و فحش و هوارش مال شماست.
ناموساً نکنید این کارها را. حالا ما فیل هستیم و برای صدا کردن اعضای خانواده خود در آن‌سوی جنگل مجبوریم.
شما که در جنگل نیستید. چرا این‌قدر هوار می‌کشید؟
خلاصه آن روز این‌قدر هوار کشیدم و جیغ زدم که تارهای صوتی‌ام آسیب دید.
الآن جوری صدایم تغییر کرده که وقتی حرف می‌زنم رفقایم می‌گویند نکند صدای واقعی تو همین بود و قبلاً فقط روی آن صدا لب می‌زد؟
این موضوع برای من از صدتا فحش بدتر است. کس که صدای خوبی دارد پلی‌بک نمی‌کند که.
شما دکتر گوش و حلق و بینی آشنا سراغ ندارید؟
پایان پیام
