دانش آموز مدرسه می‌خواهد و مدرسه رفتن پل
پایگاه خبری گلونی، پروین استکی: خیلی ساده است. بیشتر از آن‌چه که به نظر می‌رسد. سیل آمد. خراب کرد. یک عده را محروم، و عده‌ای محروم را محروم‌تر.
به همان اندازه هم دردناک است. بیشتر از آن‌چه که به نظر می‌رسد.
دار و ندارشان را آب برد و از روند معمول زندگی عقب ماندند.
مدتی در چادرهای اطراف زندگی کردند. کار و کاسبیشان از هم پاشید.
پدرها شرمنده خانواده بودند و مادرها دلهره کودکان را داشتند.
همه چشم به راه کمک بودند. چه باید می‌کردند؟ هیچ از دستشان بر نمی‌آمد. سیل است دیگر، آمده که ویران کند.
استقامت داشتند، صبر کردند و با امید دوباره آغاز کردند.
حدودا دو ماه گذشته است. مردم زندگیشان را از سر گرفته‌اند.
مدرسه‌ها دوباره باز شدند. اما هنوز خیلی مانده تا ویرانی‌ها آباد شوند.
فراموش نکنیم. خیال نکنیم حالا که شهرها و روستاها از آب خالی شدند همه چیز تمام شده.
تازه اول کار است. خانواده خانه می‌خواهد، دانش آموز مدرسه می‌خواهد، شهر و روستا هم پل می‌خواهند.
چه کسی فکرش را می‌کرد کودکی بعد از آن همه آوارگی و سختی، حالا که بلا آمده و رفته و همه جا ساکت است، نمی‌تواند درس بخواند!
آن هم به خاطر نبود پل! این دانش‌آموز تا کی قرار است به مدرسه نرود؟
قرار است چند سال از درس و کتاب دور بماند؟ یک سال؟ دو سال؟ شاید هم برای همیشه قید درس و مدرسه را بزند.
راهی وجود ندارد برای ادامه تحصیل. رودخانه‌ها پرآب‌اند، خروشان‌اند، نمی‌شود بی‌گدار به آب زد.
لازم است دوباره پل ساخته شود. نه فردا،نه امروز و نه این ساعت، بلکه همین حالا باید شروع کرد.
این کودکان و دانش‌آموزان را نادیده نگیریم. آبادانی و آسایش حق آن‌هاست.
فراموش‌شان نکنیم. با بی توجهیمان آینده یک عده کودک را نابود نکنیم.
این مناطق رسیدگی می‌خواهند. جاده‌ها هنوز خراب‌اند، رودخانه‌ها هنوز پل ندارند.
وقتی دانش‌آموزان نمی‌توانند در مدرسه حضور داشته باشند، شما برای که مدرسه دایر کرده‌اید؟
خیلی ساده است. بیشتر از آن‌چه که فکرش را بکنید.
دانش آموز مدرسه می‌خواهد، مدرسه رفتن پل.
لطفا یک سری به این مناطق بزنید.
پایان پیام
ویدیوهای دیگر پایگاه خبری گلونی را اینجا تماشا کنید.
