کتاب فقط روزهایی که می‌نویسم از آرتور کریستال کتابی در مورد عشق، زندگی و نفرت نسبت به خواندن و نوشتن است.
پایگاه خبری گلونی، محسن فراهانی: بسیاری از مردم در سرتاسر جهان خواندن و نوشتن را بلد هستند؛ اما چه کسانی بیشتر بلد هستند؟ چه کسانی خواندن و نوشتن را زندگی می‌کنند؟
فقط روزهایی که می‌نویسم
«مثل بیشتر نویسنده‌ها، من هم روی کاغذ و در نوشته‌هایم، باهوش‌تر از جهان واقعی به نظر می‌آیم. در واقع، موقع نوشتن آدم باهوش‌تری هستم».
«…نویسندگان بزرگ ممکن است سخن‌گویان متوسطی از آب دربیایند و آن‌هایی که داستان‌گویان شفاهی فوق‌العاده‌ای هستند وقتی پای نوشتن وسط بیاید بال بال بزنند».
این‌ها بخشی از کتاب «فقط روزهایی که می‌نویسم» بود.
اگر اهل نوشتن و خواندن هستید این کتاب که شامل پنج جستار روایی در مورد نوشتن و خواندن است را بخوانید.
کتاب «فقط روزهایی که می‌نویسم» نوشته‌ی آرتور کریستال و ترجمه‌ی احسان لطفی را انتشارات اطراف در ۱۱۹ صفحه و با قیمت ۱۶ هزار تومان منتشر کرده است.
نویسنده در این کتاب از عشقش به کتاب خواندن گفته است. از تنبلی‌اش نسبت به نوشتن. چیزی که خیلی از ما نیز درگیر آنیم.
کتاب شامل پنج جستار روایی با عناوین «سخنگوی تنبل‌ها»، «لذت‌های گناه‌آلود»، «وقتی نویسنده حرف می‌زند»، «زندگی و نویسندگی» و «دیگر کتاب نمی‌خوانم» است.
نویسنده در این پنج جستار به طور جداگانه به مقوله‌ی نوشتن و خواندن می‌پردازد.
با عشق نگاه‌شان می‌کند. به چشم کار و منبع درآمد به آن‌ها می‌نگرد.
به عنوان یک زندگی توصیف‌شان می‌کند و در پایان با نفرت از آنان دل می‌کند.
آرتور کریستال یک مرد آمریکایی حدود ۷۰ ساله است که سال‌ها در نشریات معتبر قلم زده و نقد و بررسی کتاب نوشته است.
حالا اما خسته از تمام این سال‌ها پنج جستار روایی از خواندن و نوشتن را در قالب کتاب فقط روزهایی که می‌نویسم برای‌مان تعریف می‌کند.
جستار روایی متنی غیر درباره مفهوم یا رخدادی واقعی است که فقط به یک موضوع مشخص می‌پردازد.
هدفش طرح دیدگاه شخصی و توجیه موضع‌گیری نویسنده است و با چاشنی طنزی ظریف، ساختاری ظاهراً نامنظم و گاه به لحنی شبیه زبان شفاهی، داستان یا ساختار داستانی را به خدمت خود می‌گیرد و روایت نویسنده از موضوع را ارائه می‌دهد.
پایان پیام
