محمد قوچانی و توضیح او در مورد عکس خصوصی نجفی و همسرش در روزنامه سازندگی
محمد قوچانی توضیح می‌دهد
به گزارش پایگاه خبری گلونی، محمد قوچانی نوشت: این عکس جلد سازندگی نیست. عکس‌های جلد روزنامه‌های تهران و نیز صفحه اینستاگرام شبکه بی‌بی‌سی فارسی است که عکس‌های منتشر شده‌ی همسر متوفی دکتر محمد علی نجفی را در صفحه اول خود بازنشر کرده‌اند.
عکس‌هایی که که آن مرحومه به صورت سلفی با آگاهی شوهرشان در صفحه منتسب به خویش منتشر کردند و به وفور در این یک سال در شبکه‌های اجتماعی بازنشر شده‌اند و دکتر نجفی هرگز آن‌ها را تکذیب نکرد و خواهان جمع‌آوری آن‌ها نشد و چون در فضای عمومی منتشر شده‌اند از لحاظ حرفه‌ای و قانونی مصداق عکس خصوصی نیستند و از لحاظ اخلاقی چون این دو، همسر قانونی بوده‌اند حتا هنجارشکن نیستند اما نسبت به تظاهر بیرونی مسوولان جمهوری اسلامی متفاوتند.
همان تفاوتی که ظاهراً دکتر نجفی از طرح آن پرهیز نداشت اما برخی مخاطبان که خود بر همین پوشش‌اند آن را هنجارشکن می‌خوانند!
تا سازندگی را به چاپ عکس نامتعارف متهم کنند. این یک عکس معمولی است که در همه خانواده‌های ما موجود است.
یک طیف سیاسی که در این دو سال جدایی نجفی از کارگزاران در شهرداری تهران به او نزدیک شدند و با نادیده گرفتن حوزه خصوصی ایشان او را قربانی اهداف سیاسی خویش ساختند حال با اغراض شخصی و نادیده گرفتن رسانه‌های دیگری که همین عکس را منتشر کرده‌اند با تمرکز بر سازندگی قصد انتقام از رسانه‌ای را دارند که نشان داده است به مصداق «حاسبوا قبل ان تحاسبوا» در نقد «تا جایی که بتواند» مستقل عمل می‌کند.
ما مثل اصولگرایان نیستیم که اصلاح‌طلبی را یک قبیله بدانیم و چشم بر خطاهای خود ببندیم حتا اگر خطاکار مردی خوش سابقه چون محمد علی نجفی باشد که خود قصد جان خویش کرد و یک سرمایه ملی را از جبهه اصلاحات دریغ کرد.
تیتر دیروز ما البته فقط خبر بود و عکس؛ اما نقد، اول باید بر جبهه اصلاحات باشد که خود به این تخلف تشکیلاتی نپرداخت و نتوانست از تبدیل یک خطای شخصی به فاجعه‌ای سیاسی جلوگیری کند و آن‌گاه به جناح مقابل، که خطای یک اصلاح‌طلب را خطای جبهه اصلاحات می‌پندارد.
اما اصلاحات زنده است چون در آسیب‌شناسی اشتباهاتش پیشتاز و مسوولیت پذیر است.
امیدوارم روزی اگر به خطای اصولگرایان پرداختیم این آزادی عمل وجود داشته باشد و عملکرد جانبدارانه‌ی رسانه‌های حاکمیتی در انعکاس یک طرفه این نوع اخبار، از متهمان «قهرمان» نسازد که این خطایی بدتر است که با قاتل – هر چند که چون دکتر نجفی مردی محترم باشد – بیش از مقتول – هر چند که چون آن مقتوله، انسان ناشناخته‌ای باشد – همدردی کنیم.
و این از مصائب جامعه‌ای دوقطبی است که حتا قضاوت را به سیاست آلوده می‌کند.
پایان پیام
