کودکانی که بی‌ریاترین هیئت عزاداری امام حسین را برپا کردند
پایگاه خبری گلونی؛ راضیه حسینی: میان شلوغی و هیاهوی تمرینات دسته‌های بزرگ که هر سال بر اندازه طبل‌ها و تعداد پرهای روی علم‌های‌شان اضافه می‌شود، علم‌هایی با ابهت، پر از مجسمه حیوانات و تمثال‌هایی عجیب، گوشه‌ای از شهر رشت و در محله‌ای قدیمی ناب‌ترین وبی‌ریاترین هیئت این روزها را پیداکردم.
هیئتی که جدای فلسفه وجودی علم و باید نبایدها‌یش با معصومیتی کودکانه برای عزای حسین علمی ساختند که از چند تکه چوب ساخته شده بود.
علم‌شان خالی از هر مجسمه‌ای بود. پرهای بلند وباشکوه بالای سر نداشت ولی عجیب دلنشین بود.
یکی از بچه‌ها تا ما رادید از گوشه هیئت کوچک‌شان سر کج کرد. پرسیدم«خودتان علم را درست کردید؟»
گفت:« آره خودم میخ‌هاشو زدم». یکی دیگر سریع گفت من هم کمک کردم.
بساط چای‌شان کوچک بود و پر از صمیمیت. برای امام حسین هر چه داشتند رو کردند.
کسی بودجه مخصوصی برای‌شان در نظر نگرفته بود. پولی نبود ولی تا دل‌تان بخواهد عشق بود و صفا.
سرو صدایی هم نداشتند. نه طبلی نه سنجی و نه زنجیری.
کودکانی که بی‌ریاترین هیئت عزاداری امام حسین را برپا کردند
این روزها صدای دسته‌های عزاداری آنقدر بلند است که شاید اگر امام حسین(ع) هل من ناصر… را فریاد می‌زد میان نواختن طبل‌های عظیم وسنج‌ها و ریتم‌های آهنگین مداحی‌ها به گوش کسی نمی‌رسید.
بلندگوهایی که حسین حسین را طوری فریاد می‌زنند تا مقابل دسته‌های دیگر کم نیاورند.
مردانی که زیر بار علم خم می‌شوند و شیرهای غران وکبوترهای آهنین را روی دوش‌شان حمل می‌کنند. به نشانه کدام علم در کربلا؟
هر روز ظاهر محرم شیک‌تر می‌شود، با لباس‌های مخصوص محرمی و آرایش‌های مناسب این ماه.
دسته‌ها مسابقات ویژه تاسوعا و عاشورا برپا می‌کنند تا ببینند امسال طبل کدام دسته بزرگ‌تر است وعلم کدام سنگین‌تر.
من که فکر می‌کنم میان این همه شلوغی صدای حسین را فقط همین کودکان ساده و صمیمی می‌شنوند.
همین بچه‌ها که بی‌ریاترین هیئت امسال را برپا کردند وبه عشق امام‌شان چای پخش می‌کنند.
پایان پیام
