روز بزرگداشت مولانا به نام هیچ قشری از جامعه نامگذاری نشده است؛ چرا؟
پایگاه خبری گلونی بهاره حاصلیان: همانند سایر بزرگان و دانشمندان ایرانی‌تبار و پارسی‌گوی، قرارداد گذاشتیم که روز ۸ مهرماه بشود گرامیداشت جلال‌الدین محمد بلخی یا همان مولانای بزرگ.
به این ترتیب خیال‌مان راحت شد که قدر تک‌تک بزرگان و فرهیختگان‌مان را می‌دانیم.
اما در این میان فقط یک چیزی برای مولانا فراموش شده است.
آن هم این است که روز بزرگداشت او به نام هیچ قشری از جامعه نامگذاری نشده است.
مثلاً روز بزرگداشت بوعلی‌سینا، روز پزشک است و یا مثلاً گرامیداشت زکریای رازی روز داروساز است.
بزرگداشت خواجه نصیرالدین طوسی را روز مهندس نامگذاری کردیم و کلی گرامیداشت دیگر که به نام قشری از اقشار جامعه نام گرفته‌اند.
اما روز بزرگداشت مولانا را هرچقدر هم تقویم را زیر و رو کنید، خواهید دید که روز هیچ کس نیست.
یعنی واقعاً امروز بین این همه آدم تحصیل‌کرده، با شغل‌های متفاوت یک آدمی پیدا نمی‌شد که فعالیت مشابهی با فعالیت مولوی داشته باشد؟
بالاخره آن‌هایی که وظیفه‌ی تقدیم نمودن روزها را به اقشار نختلف دارند باید می‌توانستند حداقل یک نمونه را پیدا کنند.
به راستی که دوره و زمانه کنونی از دوره شمس و مولوی‌پروری گذشته است.
خب همین می‌شود که ترکیه‌ای‌ها مولانا را برای خودشان برداشته‌اند.
ما مولوی را بیشتر به شاعر بودنش می‌شناسیم. در حالی که او عارفی گرانقدر است که آموزه‌های عرفانی خود را در زیباترین و دلپذیرترین قالب ممکن که همان شعر است، ارئه کرده است.
وقتی نمی‌توانیم در این روزگار مشابه و مشابهانی با مولوی بیابیم، نشان از آن است که هیچ از ما تحت تعلیم آموزه‌های او نبوده‌ایم.
هیچ یک از ما در هیچ کارمان به مرحله‌ی عرفان یا شناخت کیفی نرسیده‌ایم.
گویی همگی با چنگ و دندان به دنبال ظواهر و کمیت هستیم.
ما حتا با آفریدگار هستی تعداد دفعات شکرگزاری‌هایمان را حساب می‌کنیم.
آیا اگر مولوی در این روزگار زنده بود، همچون تخلصش خموشی را اختیار می‌کرد؟
پایان پیام
