من به ورزشگاه می‌روم؛ سایت‌های خبری را زیر و رو می‌کنم، همه از ورود زنان حرف می‌زنند
پایگاه خبری گلونی سمیه باقری حسن‌کیاده: هیجان دارد. باور کنید. آنقدر که برای اولین بار زودتر از همه جلوی تلویزیون می‌نشینم و منتظرم فوتبال برتر شروع شود.
توییت می‌خوانم. اینستا را چک می‌کنم. انگار فقط زن‌ها نیستند که هیجان دارند. مردها هم پا به پای ما پیام می‌گذارند. پا به پای ما ذوق می‌کنند.
من به ورزشگاه می‌روم
سایت‌های خبری را زیر و رو می‌کنم. همه از ورود زنان حرف می‌زنند.
شبکه سه، فوتبال برتر؛ همه چیز زیادی عادی نیست؟ هست.
تصاویر ورود زنان به ورزشگاه را از توییتر می‌بینم. اشک که امان نمی‌دهد واضح ببینم. اما می بینم. دختران گریان، هیجان‌زده و شاد را که می‌بینم از ذوق فردای دخترم می‌خندم. می‌گویم بیا ببین دخترم. بیا ببین که دیگر ورزشگاه حسرت تو نیست. باور کن.
شبکه سه، تبلیغات؛ همه چیز عادی است، زیادی عادی است. یکی در توییتر نوشته است: “برای اولین بار بعد از ۴۰ سال از بلندگوی استادیوم آزادی اعلام شد: خانوم‌ها و آقایان…” باز اشک مهلت نمی‌دهد.
شبکه سه، فوتبال برتر، ورزشگاه کم جمعیت. پس زنان کجا هستند؟ کو دوربینی که از دختران خندان‌مان تصویری بگیرد؟ پیروانی تحلیل می‌کند. مجری حرف می‌زند. در پنج دقیقه اول به اندازه همه تاریخ کشور کامبوج، از فوتبال‌شان گفتند اما به اندازه حتی چند کلمه از زنان سرزمین‌مان حرفی نزدند. تا آخر دو نیمه، تا ته بازی نخواستند زنان را ببینند. نخواستند زنان‌مان را دنیا ببینند.
دیگر هیچ وقت از تلویزیون فوتبال نگاه نمی‌کنم. حتما به ورزشگاه می‌روم. اصلا زنده دیدن فوتبال مزه دارد. نه تماشا از چهارچوب صفحه‌ای که آدم‌های درون آن امید و هیجان و زندگی را نمی‌خواهند ببینند.
در #آداب_استادیوم هیچکس نگفت اگه اولین بار یک زمین فوتبال رو دیدی گریه ات گرفت چیکار باید کنی؟#ایران_کامبوج #با_من_به_ورزشگاه_بیا pic.twitter.com/YTYRk0ebL4
— اِمی (@samakara2244) October 10, 2019
پایان پیام
