کشتار در جنگل گیسوم
پایگاه خبری گلونی سمیه باقری حسن‌کیاده: راست می‌گفت انگار روباه قصه شازده کوچولو. آنجا که گفت:
آدمها تفنگ دارند و شکار می‌کنند. این کارشان آزاردهنده است. مرغ هم پرورش می‌دهند و تنها فایده‌شان همین است.
اما به گمانم روباه قصه آنتوان دوسنت اگزوپری کمی زیادی نسبت به ما آدمها خوش‌بین بوده است.
کشتار در جنگل گیسوم
این را وقتی تصاویر کشتار مردم کرد را دیدم و بعد تصویر روباه کشته شده و دم بریده گیسوم را به ذهنم رسید.
این روزها قصه شازده کوچولو را باید طور دیگری بازنویسی کرد.
روباه و حیوانات جنگل را باید از اشتباه درآورد. باید گفت که آدمها مرغ پرورش دادن‌شان هم برای شکم‌شان است تا جان بگیرند و یا در جنگ همدیگر را بکشند یا برای تفریح حیوانات دیگر را.
این روزها آدمها هیچ فایده‌ای ندارند.
اینکه اهلی کردن دیگر معنی “ابراز علاقه کردن” نمی‌دهد. اهلی کردن یعنی یکدیگر را نکشتن. دنیا را ویران نکردن. انسانیت را آموختن. به حیوانات رحم کردن. از پوست حیوانات لباس ندوختن. مهربانی را از جانوران آموختن. آتش به جان جنگل نینداختن.
انسان‌ها هنوز هم نمی‌دانند که تا وقتی که زنده هستند نسبت به چیزی که اهلی کرده‌اند مسئولند.
آدمها هنوز هم وقتی برای یکدیگر ندارند.
آدمها هنوز با هر وزش باد سیاست این‌طرف و آن‌طرف می‌روند. این بی‌ریشگی همیشه تاریخ کار دست‌شان داده است.
حالا هیچ صدای پای آشنایی وجود ندارد. حالا با هر صدای پایی هم آدمها، هم روباه‌ها و هم همه موجودات باید به اولین سوراخ پناه ببرند.
ما آدمها درون‌مان خالیست. یادمان رفته که “آنچه که به ما ارزش می‌دهد، عمری‌ست که برای انسان‌تر شدن صرف کرده‌ایم”.
همین!
پایان پیام
