فوتبال امید داریم ولی امید به فوتبال نداریم
پایگاه خبری گلونی محسن فراهانی: خبر کوتاه بود و تکراری. «تیم ملی امید فوتبال ایران از راهیابی به المپیک بازماند». البته امسال با دوره‌های قبلی کمی تفاوت داشت. چه تفاوتی؟
امسال حمید استیلی سرمربی تیم ملی امید بود و قبول کرده بود با تمام بی‌امکاناتی‌ها و نبود اردوها و مشکلات تیم را به المپیک خواهد رساند.
معمولاً سایر مربی‌ها بلافاصله پس از حذف از این مسابقات شروع می‌کردند به بهانه‌جویی که امکانات نبود و اردو نرفتیم و…
اما این‌بار رسانه‌ها پیش‌دستی کردند و هنگامی که حمید استیلی سکان هدایت تیم ملی امید ایران را به دست گرفت از او سوال کردند.
او گفت تمام شرایط را می‌دانم و قبول می‌کنم با همین شرایط هم تیم را به المپیک برسانم.
اما نتیجه چه شد؟ ما باز هم حتا به صعود به المپیک هم نزدیک نشدیم چه برسد به خود صعود.
ما از مسئولان فدراسیون می‌خواهیم دوره‌ی بعدی بی‌خود وقت ما را نگیرند و خودشان هم هزینه الکی نکنند.
۵۰ سال نرفتیم المپیک چند سال دیگر هم رویش. مگر این پنجاه سال که نرفتیم المپیک اتفاق خاصی افتاد؟
مگر زندگی نگذشت؟ مگر جوان‌ها ازدواج نکردند؟ مگر بچه‌ها به دنیا نیامدند؟ مگر شب‌ها روز نشدند؟
از این به بعد هم همانطور می‌گذرد. پس بی‌خیال المپیک شوید.
هر سال بعد از حذف از مقدماتی المپیک یک عده می‌آیند و شروع می‌کنند به صحبت‌های انگیزشی.
می‌گویند ما شیران ایرانیم. ما یوزپلنگانی بی‌رقیبیم. هیچ کس نیست رویاروی ما و…
می‌گویند ما چهار سال وقت داریم. کار می‌کنیم. تلاش می‌کنیم و برای رفتن به المپیک در دور بعد تمام رقبا را از پیش‌رو برمی‌داریم.
واکنش ما چیست؟ همانطور که بی‌حال و خسته روی مبل جلوی تلویزیون نشستیم، کنترل تلویزیون را برمی‌داریم، تلویزیون را خاموش می‌کنیم و روی مبل دراز می‌کشیم.
البته این واکنش آدم‌های مودب این جامعه است. آن‌ها که در خلوت خود کمی رعایت ادب را نمی‌کنند واکنش دیگری به این حرف‌ها نشان می‌دهند که قطعاً ما از انتشار آن معذوریم ولی خودتان می‌دانید منظور ما چیست.
پایان پیام
