گویش بوشهری مجموعه‌ای از گویش‌های جنوب ایران است با چند کلمه خارجی
به گزارش پایگاه خبری گلونی گویش استان بوشهر غنی هستند.
برای مرزبندی انواع گویش‌های منطقه را از لحاظ جغرافیایی به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می‌کنیم که هر قسمت ویژگی خاص خود را دارا است و دارای تفاوتی اندک می‌باشد.
زبان‌های عربی نیز در جاهایی مانند بندر عسلویه، کنگان، جزیره شیف، جزیره شیف و جزیره شمالی و جنوبی بندر ریگ رایج است.
در همه گویش‌ها واژه‌های فارسی باستان، اوستایی و پهلوی دیده می‌شود که بازمانده صرف زبان پهلوی هنوز هم در گویش دشتی (دشتیانی) رایج است.
این موضوع نوید تکامل زبان از فارسی قدیم به فارسی نو در منطقه است و حکایت از قدمت و دیرینگی منطقه می‌کند.
به علت ارتباط بندری بوشهر با کشورهای عربی و نیز تسلط انگلیسی‌ها و هلندی‌ها در منطقه پارهای از واژه‌های بیگانه نیز دیده می‌شود که هنوز هم مورد استفاده قرار می‌گیرد.
گویش شمالی استان شامل گویش شهرستان دشتستان، گناوه و دیلم است.
گویش جنوبی شامل گویش شهرستان‌های تنگستان، دشتی، گنکان و دیر است.
اجرای آزاده خرمایی به گویش مردم بوشهر
گویش دشتی و گویش مردم دلوار یعنی تنگستان و دشتستان شباهت زیادی به لری و لری بختیاری دارد و در نحو اشتراکات زیادی میان این زبان‌ها با هم هست.
خود شهر بوشهر هم اکنون فارسی صحبت می‌کنند ولی گویش آن‌ها همسو با گویش تنگستان بوده است.
گویش شمالی نیز تنوع در عین خود دارد. در شهرستان دشتستان شناسه «می» در جلوی افعال به کار می‌رود و این واژه‌ی «می» در شهرستان گناوه و دیلم تبدیل به «ای» می‌شود.
به عنوان مثال:
«می‌کنم» تبدیل به «ایکنم ekonom» می‌شود و «می‌کرد» تبدیل به «ekerd» می‌شود.
گویش دشتیانی از قدیمی‌ترین لهجه‌های استان بوشهر است که به وضوح صرف و نحو دستور زبان پهلوی ساسانی هنوز استعمال می‌شود.
ویکی‌پدیا نیز در مورد گویش بوشهری چنین می‌نویسد: گویش بوشهری مجموعه‌ای از گویش‌های جنوب ایران هستند که تقریباً در سرتاسر استان بوشهر و بخش‌هایی از مناطق غربی استان فارس مانند بخش‌هایی از شهرستان لامرد و، کنارتخته، خشت و مناطق جنوب شرق خوزستان مانند هندیجان و بندر ماهشهر رایج است.
این لهجه‌ها شباهت‌های زیادی با گویش بندرعباس، و نیز لری و بختیاری و لهجه کازرونی و لهجه آبادانی دارد. این لهجه‌ها عبارتند از بوشهری مرکزی (رایج در شهرستان بوشهر)، تراکمه‌ای (لامرد کنونی)، آبدانی (مربوط به منطقهٔ آبدان)، کنگانی، جمی، تنگستانی، دشتی، دشتستانی، دیلمی، گناوه‌ای و ماهشهری – هندیجانی است. لهجه‌ها در روستاها بیشتر از شهرها متنوع هستند.
پایان پیام
