مردم در بحران چه باید بکنند؟ رشته توئیتی از یک خبرنگار در مورد شرایط بحرانی کشور
به گزارش پایگاه خبری گلونی کشورمان ایران این سال‌ها مدام درگیر بحران‌های مختلفی می‌شود. بحران‌هایی که برخی تکراری و بعضی جدید هستند.
مردم در بحران
کاری به وظیفه مدیران و مسئولان برای کنترل و مدیریت بحران و اینکه چقدر در کارشان موفق ظاهر شدند نداریم.
بحث ما اینبار در مورد وظیفه مردم در قبال این بحران است. ما اخبار مربوط به بحران را چگونه دریافت می‌کنیم؟ از کدام منبع؟
آیا از صحت و درستی آن آگاه هستیم؟ اخبار بحران را چگونه با خانواده و دوستان به اشتراک می‌گذاریم؟
آیا دروازه‌بانی خبر می‌کنیم یا هرآنچه می‌شنویم فارغ از راست و دروغ بودنش منتشر می‌کنیم؟
به نظر شما مدیریت اخبار مربوط به بحران خودش یک نوع مدیریت بحران نیست؟ آیا اگر غرق در اخبار بحران شویم و مدام آن‌ها را برای خود و دیگران تکرار کنیم خودش یک نوع بحران نیست؟
بحران رسانه‌ای که زاده‌ی بحران اولیه است و می‌تواند به همان اندازه برای کشور و مردمش آسیب زننده باشد.
حالا سعید ارکان‌زاده روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای در همین مورد رشته توئیتی را در صفحه شخصی خود منتشر کرده که خواندنش خالی از لطف نیست.
سال‌هاست درباره اهمیت روزنامه‌نگاری بحران صحبت می‌کنیم، غافل از اینکه مشکل بزرگ‌تر ما روابط‌عمومی بحران بوده است. شاهدش فضای اطلاع‌رسانی این روزهای کشور است که وضعیتی آخرالزمانی پیدا کرده. سرگشتگی در تصمیم‌گیری‌ها را می‌توان از خروجی‌های ارتباطی نهادهای مسئول دریافت.
— Saeed Arkanzadeh Yzd (@saeed_arkan) February 23, 2020
روزنامه‌نگار بحران دست‌کم برای مطلع‌شدن شهروندان تلاش می‌کند و اگر کاستی‌ای دارد به کمبود مهارت‌های فنی‌اش بازمی‌گردد. اما مشکل این نوع روابط‌عمومی بحران کنونی که شاهدش هستیم فلسفی است؛ گویی برای «عموم» حق مطلع‌شدن قایل نیست و البته مهارت‌های فنی اجرای این ایده را هم ندارد.
بنابراین همان‌طور که شاهد ظهور روزنامه‌نگاری شهروندی در زمان شکست روزنامه‌نگاری جریان اصلی در گذشته بوده‌ایم، حالا شاهد روابط‌عمومی شهروندی هستیم. آدم‌ها برای نجات جان‌شان ناچارند با رسانه‌های نو یکدیگر را آموزش دهند و مطلع سازند. روابط‌عمومی‌ها هم صبر می‌کنند تا این روزها بگذرد.
