مدیریت اضطراب ناشی از ویروس کرونا و چند نکته درباره‌ی این بحران بزرگ
به گزارش پایگاه خبری گلونی سلمان اختر استاد روانپزشکی در دانشگاه تامس‌جفرسون، و روان‌کاو ناظر و آموزش‌دهنده در مرکز روان‌کاوی فیلادلفیا نوشت:
چند روز قبل در همین هفته، گروهی از هندوهای محافظه‌کار در دهلی نو در یک مراسم عمومی شرکت کردند و در آن، همگی‌شان یک لیوان پر از ادرار گاو نوشیدند.
مدیریت اضطراب ناشی از ویروس کرونا
امید داشتند که این کار جلوی ابتلا به ویروس کرونا را بگیرد. در استانبول، یک روحانی مسلمان اظهار کرد که با این ویروس مکالمه‌ای مفصل داشته و در طی آن، ویروس را از ورود به ترکیه منع کرده است.
برای این که تصور نکنید این کارهای عجیب تنها محدود به مناطق بیگانه و غریب است، باید به خاطر بیاورید که در کشور خودمان هم بسیاری از مردم اعتقادات غریبی راجع به این همه‌گیری دارند.
اما، بروز و پذیرش بدون تعقل این خیالات کودکانه نباید باعث شگفتی‌مان شود.
همه‌ی ما وقتی با یک دشمن نادیدنی و تهدید‌کننده‌ی جان‌مان مواجه می‌شویم، می‌ترسیم و مستعد این می‌شویم که افکار جادویی پیدا کنیم.
ذهن انسان، در چنین شرایطی، از روی استیصال و نومیدانه می‌کوشد تا احساس درماندگی نکند، برای چیزی که دارد رخ می‌دهد به دنبال «یک منطق» می گردد، و طالب چاره‌ای فوری است تا سیر وقوع حوادث را وارونه کند.
راه سالم‌تر، اما دشوار، آن است که اضطرابِ ایجادشده به وسیله‌ی تهدید کنونی را تاب بیاوریم، و در برابر وسوسه‌ی مقصر دانستن دیگران («همه‌اش تقصیر آن‌ها است»)، ترحم و دل‌سوزی برای خود («اول زندگی که در کودکی والدین‌ام را از دست دادم و حالا هم باید این شرایط را تجربه کنم»)، انکار بی‌مهابا و بی‌ملاحظه‌ی ترس‌مان («منْ جوان و سالم هستم و دچار این بیماری نمی‌شوم»)، یا از آن هم بدتر، احساس شادمانی سادیستی («خوب است که مردم دارند می‌میرند – شاید هم مستحق‌اش باشند») مقاومت کنیم.
اما سؤال این است که چه طور از این روش‌های بیمارگون اجتناب کنیم؟ چه طور در این زمانه‌ی وحشتناک تعادل خود را حفظ کنیم؟
تجربه‌ی ۵٠ ساله‌ی من در کار روانپزشکی و روان‌کاوی، مرا به این نتیجه رسانده است که اقدامات زیر می‌توانند به طور قابل‌ملاحظه‌ای کمک کنند تا در چنین شرایط طاقت‌فرسایی آرام بمانیم.
مدیریت اضطراب ناشی از ویروس کرونا
١. تمام اقدامات پیش‌گیرانه‌ی ممکن برعلیه عفونت را که توسط نهادهای علمی و دولتی (فدرال و ایالتی) توصیه شده‌اند انجام بدهید.
این کار، علاوه بر این که شانس ما را برای این که بیمار نشویم افزایش می‌دهد، حس «وفاداری به گروه» را نیز در ما برمی‌انگیزد که در دوره‌های سختی همواره ما را قوی‌تر می‌کند.
٢. کمیت و کیفیت اطلاعاتی را که هر روز خود را در معرض‌اش می‌گذارید پالایش کنید.
این خوب است که بااطلاع باشید اما این که اجازه بدهید زیر بار این اطلاعات از پا درآیید مطلوب نیست.
بنابراین، بهتر است به جای پرسه زدن در اینترنت و جمع کردن «داده» از وب‌سایت‌های تصادفی و ناشناخته، وب‌سایت‌های CDC (مرکز کنترل بیماری‌ها که بسیار معتبر است)، یا مؤسسه‌ی ملی مطالعه‌ی بیماری‌های عفونی، یا دانشکده‌ی پزشکی جانز هاپکینز را بخوانید.
٣. نگرانی‌های‌تان را بیماری تلقی نکنید. ناراحتیِ هیجانی که ممکن است این روزها احساس کنید اختلال روانپزشکی نیستند.
این احساس‌ها همان چیزی هستند که فروید به آن «اضطراب خودکار» می‌گفت و عبارت است از احساس ناراحتی که افراد در پی محرک‌های بسیار ترسناک تجربه می‌کنند.
این ترس‌های‌تان اختلال هراس (فوبیا) نیستند. در واقع، نبودِ ترس در این شرایط است که بیش‌تر ممکن است مسأله‌دار باشد.
این حرف‌ام ممکن است طعنه‌ای افراطی به نظر برسد، اما پیش‌نهاد می‌کنم آرام بگیرید و به خودتان اجازه بدهید که مضطرب باشید.
۴. بین «فاصلهگذاری فیزیکی» و «فاصلهگذاری اجتماعی» تمایز بگذارید. از دخترم سپاس‌گزارم که بر ضرورت افتراق دادن این دو تأکید کرد.
او در این‌جا با زیرکی بر موضوعی اساسی انگشت گذاشت: بله، ما باید از مجاورت زیاد و تماس فیزیکیِ نزدیک با دیگران احتراز کنیم تا شانس ابتلای خودمان یا گسترش دادن این بیماری را کم کنیم.
اما این موضوع را نباید با «فاصلهگذاری اجتماعی» اشتباه بگیریم که ما را منزوی می‌کند و در معرض خیالات آشفته‌کننده قرار می‌دهد.
خوش‌بختانه، وجود رسانه‌های اجتماعی [مجازی] این امکان را برای ما فراهم کرده است که با آنان که دوست‌شان داریم همه‌ی شکل‌های ارتباط‌مان را، به جز تماس فیزیکی، حفظ کنیم.
حتا اگر این «نو-ابزارهای» زندگی‌مان هم در دست‌رس نباشند، هنوز همان تلفن قدیمی ِ خوب‌مان را داریم.
۵. بخشی از توجه‌تان را به موضوعاتی غیر از بحران سلامت عمومی فعلی معطوف کنید.
مدیریت اضطراب ناشی از ویروس کرونا
از درونِ خانه کار کنید. مراقب آشفتگی‌های دور و برتان باشید. اگر با کسانی دیگر زندگی می‌کنید، با آنان بازی کنید، با آنان آش‌پزی کنید، با آنان برقصید.
این کارْ سرزندگی را به شما باز می‌گرداند، پیوندهای خانوادگی را مستحکم می‌کند، و برای همه نشاط به ارمغان می‌آورد. اگر، به هر دلیلی، تنها زندگی می‌کنید، به دیگران تلفن کنید، تلویزیون تماشا کنید، و برای خودتان آواز بخوانید.
گیلبرت رُز، روان‌کاو، اشاره می‌کند که آواز خواندن ما را به دو فرد تقسیم می‌کند: خواننده و شنونده. و این امر احساس تنهایی را به شکل چشم‌گیری کاهش می‌دهد.
مترجم: سامان توکلی (روان‌پزشک)
منبع: کانال تلگرامی سلامت روان و رسانه
پایان پیام
