گرگر در ایران نماد توسعه نامتوازن است
پایگاه خبری گلونی محمد پورخداداد: گرگرهای لرستان نماد بی‌عدالتی در تقسیم منابع کشور هستند.
برخی روستاها و مناطق عشایری لرستان برای عبور از رودخانه‌ها از یک ابزار ابتدایی و بسیار خطرناک استفاده می‌کنند به نام گرگر.
گرگر در ایران
در منطقه بزنوید شهرستان الیگودرز لرستان و در مسیر رودهای پر آب این شهرستان، هنوز روستاهایی وجود دارد که از داشتن راه و پل ارتباطی با دیگر مناطق محرومند.
گرگر در لرستان همچنان انگشتان را قربانی می‌کند
ادامه کار این وسیله در دنیای امروز با این سطح از پیشرفتِ امکانات و ابزار برای کسانی که زندگی عشایر لر را ندیده‌اند، غیر قابل باور است.
اگر برای لرستان و زندگی سخت مردم آن دنبال نمادی بگردیم بی‌شک گرگر بهترین انتخاب است.
گرگرها سالهاست که تلفات می‌دهند و انگشت قطع می‌کنند.
گرگر طناب سیمی ضخیمی است که در محل اتصال دو قرقره آهنین دارد و برای استفاده باید بر آن نشست و به‌وسیله دست، قرقره‌ها را به حرکت درآورد.
زنی جوان که برای به دنیا آمدن فرزندش از روستایشان در منطقه «ابریز دشمن زیاری» استان کهگیلویه و بویراحمد به دهدشت رفته بود، حالا همراه نوزادش درحال برگشت به خانه است و باید بعد از چشیدن طعم ترس و دلهره از رودخانه عبور کند.
وضعیت سخت عبور از رودخانه در کهگیلویه و بویراحمد
اگر کمی بی‌احتیاطی شود، همین مکانیزم حرکت در نقطه اتصال سیم و قرقره موجب می‌شود انگشتان دست لای آن گیر کنند و قطع شوند.
در روستاهایی که از گرگر استفاده می‌شود نداشتن برخی از انگشت‌ها خیلی طبیعی و عادی شده است.
روستاییان و عشایر زاگرس به ویژه در لرستان و کهگیلویه و بویر احمد به‌طور طبیعی در کنار رودخانه‌ها مسکن گزیده‌اند و به دلیل کوهستانی و پرشیب بودن این مناطق، رودخانه‌ها اغلب خروشان هستند.
پس نمی‌توانند تن به آب رودخانه‌ها بسپارند و به اجبار از گرگر استفاده می‌کنند.
نکته تاسف‌برانگیز بی‌تفاوتی مدیران در این رابطه است. سالهاست رسانه‌ها از گرگر گفته‌اند و خبرنگاران هزاران گزارش از این وضعیت تهیه کرده‌اند ولی هنوز هم در بسیاری مناطق استفاده می‌شود.
آیا جان و سلامت انسان‌ها انقدر بی‌مقدار است که مسئولان فکری به حال رفت‌وآمدشان نمی‌کنند؟
حتی اگر از عرض رودخانه‌ای محل عبور یک خانواده از عشایر باشد که هرسال به آن منطقه می‌روند، باز هم ساخت و نصب پل کمترین کاری است که باید انجام شود.
سوال مهم‌تر این است که اگر گرگرها در مناطق محروم و بی‌پناهی چون لرستان و کهگیلویه و بویراحمد نبودند، باز هم شاهد جولان آنها بودیم، یا به سرعت برچیده می‌شدند و چاره مناسبی برای جایگزینی آنها می‌اندیشیدند؟
پایان پیام
