شالیزار نماد فرهنگ و سنت گیلانی است
پایگاه خبری گلونی راضیه حسینی: این وسعت سبز و زیبا دست‌رنج گیله‌زنان و مردانی است که برای به ثمر رسیدن ساقه‌های برنج زحمت فراوانی می‌کشند.
شالیزار نماد فرهنگ و سنت گیلانی‌هاست. این زمین‌ها در تاریخ گیلان پر از داستان‌ها و سرگذشت زنان و مردانی بودند که عمر خود را پای ساقه‌های برنج سپری کردند.
مردانی که زمین را شخم زده آماده کاشت می‌کردند و زنانی که ساعت‌ها در زمین باتلاقی و سخت مشغول نشاکاری می‌شدند.
این زمین‌ها به حدی چسبناک است که حتی نمی‌توان به راحتی قدم از قدم برداشت.
هیچ‌وقت تصویر پیرزنی که در کودکی دیدم و کمرش تا نیمه خم بود از یاد نمی‌برم. وقتی پرسیدم چرا نمی‌تواند ایستاده راه برود، گفتند بر اثر کار در شالیزار کمرش خمیده شده و دیگر برنمی‌گردد.
قدیم رسم «یاوردهی» بیشتر از امروز رواج داشت. فصل نشاکاری که شروع می‌شد. همسایه‌ها به یاری هم می‌رفتند.
زمین به زمین و شالی به شالی. کارگر و دستمزد درکار نبود، هر چه بود کمک و یاری متقابل همسایه‌ها بود و بس.
اما این روزها زمین‌های کشاورزی کم و کمتر می‌شود و جوانان بسیاری دست از کار می‌کشند. حمایتی نیست و این همه زحمت به چشم مسئولین نمی‌آید.
زمین‌ها فروخته می‌شود و جایش ویلاها قد علم می‌کنند. ویلاهایی که صاحبانش از پنجره‌های زیبا و شیک به زمین‌های سبز باقی‌مانده نگاه می‌کنند و لبخند به لب از این زیبایی لذت می‌برند. زیبایی که زمانی زیر سنگ و آهن همین ویلا بوده و حالا دیگر نیست.
وقتی از کنار شالیزار که به گیلکی «بیجار» گفته می‌شود می‌گذری، زمین‌هایی را می‌بینی که دست نخورده باقی‌مانده‌اند و خبر از خستگی صاحب زمین و قصدش برای فروش یا ساخت ملک می‌دهد. بیجاری که دیگر قرار نیست عطر ساقه‌های برنج بدهد.
شالیزار نماد فرهنگ گیلان است. این زمین‌ها پر از رسوم قدیمی روستایی هستند، «یاوردهی»، «پاگشای عروس»، «آوازخوانی دسته‌جمعی» و…سنت‌های زیادی که با از بین رفتن این زمین‌ها به فراموشی سپرده خواهند شد.
برنج برای گیلان فقط یک وعده غذایی نیست. نماد این منطقه و میراث گذشتگان این سرزمین است. میراثی پر از رنگ و عطر خوش و زیبایی.
پایان پیام
