خرم آباد شهر افسرده
به گزارش گلونی آیا امکان بازگشت خرم آباد وجود دارد یا این شهر همچنان سقوط آزاد خود را ادامه خواهد داد؟
پس از جنگ ۸ساله کم‌کم روند بازسازی و توسعه شهرها رونق گرفت. توسعه نامتوازن مشخصه این روند بازسازی بود. شهرها و استان‌هایی از منابع ملی بهره‌مند شدند و استان‌هایی چون لرستان از آنچه داشتند هم ساقط شدند.
مراکز استان‌هایی چون همدان، خوزستان و کرمانشاه که در همسایگی لرستان بودند حالا نسبت به خرم‌آباد چنان پیشرفتی کرده‌اند که وضعیشان دیگر قابل مقایسه نیست.
خرم آباد شهر افسرده
ویدئو: علی وحدت
سایر ویدیوها در نماشای گلونی
خرم‌آباد هرچه گذشت از منابع مالی و حتی منابع انسانی کارآمد خالی‌تر شد.
سرمایه‌گذاران و سرمایه‌داران بومی حاضرند هرجای سرمایه‌گذاری کنند جز شهر خودشان. نیروهای متخصص و فنی تنها راه خود را مهاجرت می‌دانند.
تمام کارخانه‌ها و دارایی صنعتی خرم‌آباد که در دهه‌های پیش ساخته شده بود حالا تبدیل به انبارهای کاه شده‌اند.
شهر به یک حجم ناهمگون و زشت تبدیل شده است.
رشد شهرسازی خطی در دره خرم‌آباد این شهر را با مشکل جدی ترافیک مواجه کرده است.
هرگوشه از شهر را نگاه کنی تلی از زباله و نخاله ریخته است.
اگر از چند پارک بگذریم در خرم‌آباد هیچ امکانات رفاهی دیده نیست. یک مرکز استان بدون تماشاخانه تئاتر، سینمای باکیفیت، شهربازی. حتی در مرکز شهر یک پارکینگ عمومی چندطبقه که این روزها در هر شهری ساخته می‌شود، وجود ندارد.
خرم‌آباد تبدیل شده است به شهری که افسردگی از در و دیوارش می‌بارد.
شهرداری و همه نهادهایی که در مدیریت شهری نقش دارند در این چند سال انقدر در فساد و تغییر و تحول بوده‌اند که امید بستن به آنها ساده‌لوحی است.
مردم هم اشتیاقی به تغییر ندارند.
در این شهر انجمنی پیدا نمی‌کنید که حتی در ظاهر و برای خالی نبودن عریضه سالی یک بار مثلا زباله پارک‌ها یا پارک‌های جنگلی کنار شهر را جمع کند.
هیچ سمنی در خرم‌آباد کار جدی در مورد مشکلات انجام نمی‌دهد.
مطالبه‌گری بین مردم از بین رفته است و انگار خرم‌آبادی‌ها دست از شهرشان شسته‌اند و به تغییر امیدی ندارند.
خرم‌آباد دیگر شهر دوست‌داشتنی گذشته نیست. شهر چشمه‌ها دیگر نه خرم است و نه آباد.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد
