مسیرهای حمل و نقل در سیستان و بلوچستان مانع توسعه است
به گزارش گلونی همیشه این جمله را شنیده‌ایم که می‌گویند زیربنای توسعه راه است.
تولید و سازندگی همیشه با حمل‌ونقل همراه است و بدون ایجاد راه مناسب نه تولید معنی دارد و نه توسعه امکان‌پذیر می‌شود.
حتما در مورد ساخت راه و کشیدن راه آهن سراسری در سال‌های پس از ۱۳۰۰شمسی شنیده و خوانده‌اید.
ایران که پس از کشف و استخراج نفت کم‌کم رو به صنعتی شدن پیش می‌رفت نیازمند راه‌های انتقال محصولات و تولیدات بود.
ساخت راه آهن سراسری و شاهراه جنوب به شمال چندین راه اصلی در مرکز و شمال غرب، کشور را آماده توسعه کرد.
مسیرهای حمل و نقل در ایران
نماشای گلونی را دنبال کنید
این ویدئو، حمل یک ترانس برق غول‌پیکر را نشان می‌دهد که در سربالایی‌های پل‌های «کارواندر» و «عالیدر» خاش، پل دامن ایرانشهر و نیز شیب‌های بلند نقاط دیگر بلوچستان امکان انتقال بدون کمک با جرثقیل و دستگاه سنگین دیگر را ندارد
این محموله از زاهدان به سمت فنوج در نزدیکی چابهار و نیکشهر می‌رود
پنج تریلی تجهیزات نیز در روزهای قبل به منطقه ارسال شده و امروز خود این ترانس غول‌پیکر از خاش رد شده است
جاده‌های کم‌عرض، یک‌بانده و با شیب‌های تند، مانعی بزرگ در مسیر خدمت به مردم در نقاط جنوبی سیستان و بلوچستان است.
هرچند هنوز پس از گذشت سال‌ها از آن تحول بزرگ کشور در زمینه راه با مشکلات زیادی روبه‌رو است.
البته این مشکل در شاهراه‌های انتقال کمی بهتر شده است و ایجاد چند آزادراه توانسته مسیر انتقال جنوب به شمال را بهتر کند.
اما همچنان هرچه از مرکز کشور دور شویم مشکلات مربوط به راه بیشتر می‌شود.
این مشکل در مورد راه‌آهن بیشتر به چشم می‌آید.
در ایران بر روی حمل‌ونقل ریلی آنچنان سرمایه‌گذاری نشده است و بیشتر خطوط آهن و قطارهای فعال در آن دیگر فرسوده شده‌اند.
هرچند باتوجه به آمار تصادفات راه‌آهن ایمن‌ترین مسیر حمل‌ونقل در کشور است.
بسیاری از مناطق کشور برای انتقال تجهیزات با مشکل روبه‌رو هستند.
استهلاک و مصرف سوخت در این راه‌های بی‌کیفیت بسیار بیشتر از هزینه‌ای است که می‌توان با آن وضعیت راه‌های کشور را سامان بخشید.
با ساخت راه باکیفیت و کوتاه می‌توان میلیاردها دلار صرفه‌جویی ارزی کرد.
اگرچه آمار بالای تلفات جاده‌ای را همیشه خطای انسانی و کیفیت بد خودروها می‌دانند، ولی نباید به راحتی از وضعیت جاده‌ها گذشت.
هندسه راه‌ها در مسیرهای درون استانی برمی‌گردند به چندین دهه پیش. راه‌هایی که با امکانات اندک گذشته طراحی شده‌اند اکنون فقط بازسازی می‌شوند و یا روکش آسفالتشان عوض می‌شود.
در صورتی که اکنون باوجود تجهیزات و ماشین‌الات راهسازی و وجود نیروی انسانی متخصص بسیاری از جاده‌های کشور باید تغییر مسیر دهند و یا به طور اساسی بازسازی شوند.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد
