ونزوئلایی نمی‌شویم
به گزارش گلونی دکتر محمد فاضلی در کانال شخصی خود نوشت:
پویا ناظران، اقتصاددان، فایل صوتی منتشر کرد که بسیار بازتاب داشت و در آن نسبت به ونزوئلایی‌شدن اقتصاد ایران – بروز اَبَرتورم – هشدار داد. من خودم این فایل صوتی را بازنشر کردم، اما از هفته گذشته تا حالا اتفاقاتی واقع شد که بسیار امیدوارانه می‌گویم «ونزوئلایی نمی‌شویم».
من اقتصاددان نیستم تا علل و فرایندهای اقتصادی ونزوئلایی نشدن را توضیح دهم، اما می‌توانم تحلیل جامعه‌شناختی‌ام از موضوع را به اشتراک بگذارم.
ما ونزوئلایی نمی‌شویم چون گفت‌وگوی اجتماعی و تخصصی شکل‌گرفته ناشی از انتشار فایل صوتی پویا ناظران نشان داد جامعه ایران به مدد هزاران تحصیل‌کرده متخصص و متعهد به میهن، سازمان بوروکراتیکی که هنوز ظرفیت‌های عقلانی در آن وجود دارد، توسعه ارتباطات اجتماعی و گسترش ظرفیت‌های گفت‌وگو، موجودی زنده است.
مرکز مدیریت بدهی‌ها و دارایی‌های مالی عمومی- خزانه داری کل کشور به فایل صوتی پاسخ مکتوب داد.
این یعنی تحلیل‌گران شنیده می‌شوند و دستگاه اداری بی‌تفاوت نیست و تحت تأثیر گفت‌وگوی اجتماعی قرار می‌گیرد.
ونزوئلایی نمی‌شویم
بسیاری از جمله مجید شاکری و علی سرزعیم استدلال‌های ناظران را نقد کردند. پادکست سکه خیلی سریع اپیزودی را به نقد و بررسی ایده‌های ناظران اختصاص داد که در آن تیمور رحمانی استاد اقتصاد دانشگاه تهران به سخنان ناظران پاسخ گفت و منتشر می‌شود.
گفت‌وگوی اجتماعی گسترده‌ای در فضای مجازی درگرفت. رئیس کل بانک مرکزی تلویحاً در پاسخ به آن فایل مطالبی را در اینستاگرام منتشر کرد.
اما فشار بر پویا ناظران هم خیلی زیاد شد.
من هرگز او را ملاقات نکرده و گفت‌وگویی هم نداشته‌ایم.
آشنایی‌مان از طریق فضای مجازی است، اما فشار وارده بر او به‌واسطه نقدها را در آخرین فایل صوتی منتشرشده در کانال او می‌توانم درک کنم.
ناظران در این فایل صوتیتلاش می‌کند به سؤالات متعدد مطرح‌شده درباره گفته‌هایش پاسخ گوید و مهم‌تر از همه، تلویحاً تأیید می‌کند که انتقادهای بسیار زیادی از او شده است که تلخی متن و بالاخص توصیه او درخصوص ریال را به شدت زیر سؤال برده‌اند.
فایل نشان می‌دهد که فضای مجازی کاملاً حول این موضوع به عرصه گفت‌وگویی انتقادی مبدل شده که پای سیاست‌گذار، کارشناسان وزارت اقتصاد، اقتصاددانان و فعالان اقتصادی را به میان کشیده است.
من از آن جهت به این واقعه علاقمندم که نشان سرزندگی در این رویارویی گفت‌وگویی می‌بینم.
ایده‌ای مطرح می‌شود که می‌تواند بوروکراسی و سیاست را تحت فشار قرار دهد تا پاسخ‌گو شود، و جریانی اجتماعی شکل می‌گیرد که همگان را به بازنگری فرامی‌خواند.
این همان نیرویی است که برای اصلاح جامعه، اقتصاد و سیاست می‌توان به آن امید داشت.
نیرویی که بر بستر ظرفیت‌های فنی (اینترنت)، انسانی (میلیون‌ها تحصیل‌کرده)، فرهنگی (میهن‌دوستی و هویت تمدنی)، اجتماعی (ظرفیت در حال گسترش گفت‌وگو و تحمل انتقادی)، و خودآگاهی جمعی بر مسأله‌های اقتصاد و جامعه ایران بنا می‌شود.
ما تا وقتی گفت‌وگو می‌کنیم، به نیت‌های خیر یکدیگر اطمینان داریم، همدیگر را تحمل کرده و از عمق وجودمان برای بهبود حال ایرانیان و ایران فکر می‌کنیم، می‌نویسیم، تلاش می‌کنیم و ذره ذره اثر می‌گذاریم، ونزوئلایی نمی‌شویم، اگرچه بسیار سختی خواهیم کشید.
امید از دل همین گفت‌وگوی سنگین و پرمسئولیت، از مجبور شدن و مجبور کردن به پاسخ‌گویی، از دعوت کردن و مجبور ساختن به مسئولیت‌پذیری، و از پرسیدن برمی‌آید. آن لحظه‌ای گام در مسیر تلخی‌های بی‌پایان از جمله ونزوئلایی‌شدن خواهیم گذاشت که بی‌تفاوت بنشینیم.
پایان پیام
