انجمن ها و سمن های مردم نهاد لازمه زندگی امروزه ما هستند و بیشتر باید به آن‌ها توجه کرد.
به گزارش گلونی پس از نزاع میان مردم یک منطقه با مردم منطقه‌ای دیگر در استان خوزستان، اتفاقی افتاد که در نوع خود شگفت‌انگیز است.
فرمانده یگان حفاظت منابع طبیعی شهرستان باغملک (استان خوزستان):
با سلام طی گزارش رسیده اطراف چاه سیاه کوه در ارتفاعات روستاهای چهجم،راوک و معاوی حوزه بخش صیدون مبنی بر قطع، کت زدن، سوختن درختان بلوط توسط متخلفین نیروهای یگان حفاظت باغملک در یک مسیر صعب العبور به مدت ۷ ساعت پیاده روی در محل حضور یافته که متاسفانه تعدادی عشایر به دلیل درگیری اقدام به تخریب چاه آب، کت زدن، قطع، سوختن درختان بلوط چندصد ساله سایه‌انداز وارگه‌های عشایری همدیگر نموده که همگی شناسایی و احضار شده و در اولین فرصت پرونده قضایی تشکیل و به دادگاه معرفی خواهند شد.
انجمن ها و سمن های مردم نهاد
مردم این منطقه برای انتقام از آن منطقه رفتند و پوست درختان بلوط موجود در منطقه آن‌ها را کندند و مردم آن منطقه هم برای تلافی آمدند مسیر چاه‌های آب شیرین این منطقه را مسدود کردند.
این دو گروه به خیال خود به یکدیگر آسیب زدند درحالی که آن‌ها به طور مستقیم به خودشان و آینده فرزندان‌شان آسیب وارد کردند.
شاید در ظاهر از منطقه روبه‌رو انتقام گرفتند اما در باطن مرگ را برای خود و خانواده‌شان نزدیک‌تر کردند.
محیط زیست بحث منطقه‌ای و محلی نیست. محیط زیست فراگیری ملی و یا حتا جهانی دارد.
وقتی کارخانه‌های بزرگ صنعتی در آمریکا گرما تولید می‌کنند، یخ‌های قطب جنوب آب می‌شوند، سطح آب سواحل هند بالا می‌آید، مردمان ساحل‌نشین آواره می‌شوند، پرندگان مهاجر دست از مهاجرت می‌کشند، جنگل‌های آمازون در آتش می‌سوزند، حیوانات بی‌شماری از بین می‌روند و…
هر تغییر و تخریب محیط زیست در هرگوشه جهان ممکن است به نابودی زمین و مردم روی آن کمک کند. پس ضربه زدن به درختان روستای بغلی یک جور تف سربالاست.
اما راه‌کار چیست؟ ما الان اینجا نشستیم و این قوانین را صادر می‌کنیم. اما آن مردم در خوزستان در هنگام خشم و نزاع که نمی‌توانند بنشینند به خرس‌های قطبی فکر کنند.
چاره کار، حضور فعال گروه‌های مردم نهاد و انجمن‌های محیط زیستی و اجتماعی در منطقه است که به هنگام چنین بحران‌هایی وارد عمل بشوند و با مردم حرف بزنند. آن‌ها را از خطرات احتمالی آگاه کنند و آرامش را به جمع آن‌ها برگردانند.
اما متاسفانه در کشور ما خیلی به این انجمن‌ها و گروه‌های مردم نهاد بها داده نمی‌شود و حتی در خیلی از اوقات حضور در این جمع‌ها را سوسول‌بازی و بی‌فایده قلمداد می‌کنند.
حالا سوال اینجاست که آیا فایده از این بیشتر که اگر چنین انجمن‌هایی در آن منطقه بودند الان کلی درخت بلوط و چاه‌های آب شیرین برای مردم وجود داشت؟
پایان پیام
نویسنده: محسن فراهانی
