کسری بودجه باعث شد دولت به یاد مردم بیوفتد؛ زمانی که به در بسته می‌خورند مردم عزیز می‌شوند
تنگناهای اقتصادی و کسری بودجه، یک بار دیگر دولت را به فکر رو آوردن به مردم انداخته است.
به گزارش گلونی سران قوای سه‌گانه کشور در آخرین جلسه شورای عالی هماهنگی اقتصادی خود طرحی را تصویب کردند که دولت نامش را گشایش اقتصادی نهاده است.
کسری بودجه
خلاصه طرح این است که دولت قرار است اوراق سلف موازی با پشتوانه نفت خام را عرضه کند.
شنیده‌های اولیه حاکی از آن است که در این طرح ۲۲۰ میلیون بشکه در فاصله یک‌ساله پیش‌فروش می‌شود.
یعنی به‌طور میانگین روزی ۶۰۰ هزار بشکه. اگر دولت موفق شود که تمام حجم پیش‌بینی شده را به فروش برساند، با قیمت‌های فعلی ارز سنا و نفت سنگین ایران، حدود ۱۹۰ هزار میلیارد تومان تامین مالی می‌شود.
این مبلغ یا حتی نیمی از آن می‌تواند تا حدود زیادی کسری بودجه دولت را برطرف کند.
هنوز گوشه‌های مختلف این طرح مشخص نشده است و هرچه می‌دانیم از میان صحبت‌های کلی روحانی و چند تن از وزیران است.
خوبی و بدی این طرح بماند برای کارشناسان اقتصادی و زمانی که اجرایی شد. اما پیام این طرح در صورت عملی شدن این است که مردم قدرت زیادی دارند.
قدرتی که می‌تواند در کشوری که اقتصاد تک بعدی دارد و همه‌چیزش وابسته به فروش نفت است، جلوی همه تحریم‌ها و شکست‌های اقتصادی بایستد.
سال ۹۱ و در دولت دوم محمود احمدی‌نژاد همزمان با شدت یافتن تحریم‌ها چنین طرحی پیش کشیده شد ولی اجرایی نشد.
انگار بودنِ مردم زمانی رسمیت پیدا می‌کند که سیستم اداره کشور با مشکلی روبه‌رو می‌شود.
این روزها در هر جمله رئیس جمهور و سران قوا نام مردم و احترام به آنها شنیده می‌شود.
قطعا واقف هستید که چنین طرح‌هایی اگر گشایشی ایجاد کند برای دولت و سرمایه‌گذاران کلان نفتی است.
چند درصد از مردم می‌تواند نفت بخرند و دو تا سه سال منتظر دریافت سود پولشان بمانند؟
مردم عادی چنان درگیر بخور و نمیر شده‌اند که فرق بشکه نفت با نوشابه خانواده مشکی از یادشان رفته است.
همین دولت که ریاست آن را آقای روحانی به عهده دارد تاکنون چند بار نظر مردم را در تصمیم‌گیری‌ها کلان اقتصادی پرسیده‌اند؟
تصمیم‌هایی که با زندگی تک‌تک جمعیت ایران ارتباط دارد را پشت درهای بسته می‌گیرند و گاهی حتی بدون تایید مجلس اجرایی می‌کنند.
اما زمانی که به در بسته می‌خورند مردم عزیز می‌شوند و صغیران دیروز، ولی نعمت می‌شوند.
پول و جان مردم باید در خدمت آبادانی کشور باشد ولی به شرطی که احترام آنها چه در سختی و چه در نعمت به یک اندازه حفظ شود.
پایان پیام
نویسنده: محمد پورخداداد
