۳۳ سال از سیل تجریش گذشت؛ به فکر چاره باشیم
به گزارش گلونی ساعت یک بعدازظهر یکشنبه ۶ مرداد سال ۶۶، تهران فاجعه‌ای وحشتناک را به چشم دید. روزی که سیل به تجریش زد و طبیعت روی خشمگین و مهارنشدنی خود را نشان داد.
باران شدیدی شروع شد و دو رودخانه دربند و گلابدره طغیان کردند و به خیابان‌ها و کوچه‌ها سرازیر شدند.
عکس‌هایی که از آن روز به جا مانده، خیابان‌ها، خانه‌ها، خودروهای پارک شده و حتی تکیه بزرگ تجریش را ویران نشان می‌دهد. فاجعه‌ای که نشان از قدرت عجیب سیل دارد. قدرتی که سنگی عظیم را از جا کند و به گوشه‌ای پرت کرد. خودروها را به آهن‌پاره تبدیل کرد و خانه‌ها را فروریخت.
سیل تجریش به گفته برخی منابع ۳۰۰ کشته برجا گذاشت و نشان داد با طبیعت نمی‌توان درافتاد.
اما ما بعد از گذشت مدتی این فاجعه را فراموش کردیم و باز هم هرطور دل‌مان خواست در حریم رودخانه‌ها و مسیل‌ها ساخت و ساز کردیم.
فکر کردیم رودخانه‌ها همیشه همین‌قدر آرام و بی‌صدا هستند و ما با ماشین‌های بزرگ و پرصدا خیلی قدرت‌مندتر از آنها هستیم.
اگر از سیل سال ۶۶ تجریش، عبرت می‌گرفتیم در سال ۸۸ در قم، ۹۱ تهران و ۹۸ شیراز، دوباره شاهد این اتفاق نبودیم و مسیل‌ها و حریم رودخانه‌ها را آزاد می‌کردیم.
حالا هم در تهران خطر سیل و خرابی بسیار زیاد است اما کسی توجه نمی‌کند. در بسیاری از شهرها این مشکل وجود دارد.
گاهی در حریم رودخانه مجتمع‌های بزرگ تجاری ساخته می‌شود و صاحبان آن با خوشحالی از این‌که توانستند قانون را دور بزنند به سازه‌ای عظیم نگاه می‌کنند و حتماً با خود فکر خواهند کرد محال است این سازه نابود شود.
اما فقط کافی است نگاهی مختصر به عکس‌های سال ۶۶ تهران بیندازند تا قدرت مهارنشدنی سیل را ببینند.
سیلی که حاصل بی‌توجهی ما به طبیعت است. طبیعتی که سال‌ها آرام و بی‌صدا به نابودی و محصور کردن خودش توسط ما انسان‌ها نگاه کرد و چیزی نگفت. اما روزی خشم و عصبانیتش طغیان کرد و هر چه سر راهش بود از بین برد.
۳۳ سال از سیل تجریش گذشت
در سالگرد سیل تجریش بد نیست مسئولین دوباره به عکس‌ها و روایت‌ها نگاهی بیندازند و به فکر چاره باشند.
به قول حضرت سعدی: علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد/ دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست
به روزگار سلامت سلاح جنگ بساز/ وگرنه سیل چو بگرفت، سد نشاید بست.
پایان پیام
نویسنده: راضیه حسینی
