جانوران در خطر نابودی کتابی درباره خطراتی که باعث انقراض حیوانات میشود
به گزارش گلونی حیات وحش در جهان با خطرات زیادی مواجه است.
هر بار خبری از فاجعهای که ما انسانها در گوشهای از دنیا، بر سر حیوانات آوردهایم به گوش میرسد.
انسانهایی که انگار از کودکی وجدانی نداشتند تا گاهی درد بگیرد و بفهمند راه را اشتباه رفتهاند.
نمیدانم کودکی برخی شکارچیان و آنها که به راحتی بالههای کوسهها را قطع میکنند و بعد در دریا رهایشان میکنند، یا آنها که پوست برخی از حیوانات را برای سود بیشتر میکنند، چطور گذشته است؟
شاید کودکان معصومی بودند که در بیاطلاعی و ناآگاهی بزرگ شدند و سرانجام هویت یک شکارچی سنگدل را پیدا کردند.
چطور باید به کودکانمان بیاموزیم طبیعت و حیوانات حیات وحش ارث پدری ما نیستند.
باید به قلمرویشان احترام بگذاریم و کاری کنیم تا حیواناتی که در معرض خطر نابودی هستند بتوانند در آرامش زندگی کنند.
اصلاً چه حیواناتی در دنیا با خطر انقراض مواجه هستند؟
جانوران در خطر نابودی
انتشارات نردبان کار بسیار باارزشی کرده است و به همراه کتابهایی که از این سایت سفارش میدهید کتابی تحت عنوان «جانوران در خطر نابودی» به صورت هدیه برای کودکان میفرستد.
کتابی به نویسندگی الکساندر رایت و ترجمه هایده کروبی که به معرفی حیوانات در معرض خطر نابودی میپردازد.
در توضیح کتاب آمده است: «نسل بسیاری از شگفتانگیزترین جانوران رو به نابودی است.
زیرا شکارچیان غیرمجاز، آنها را برای شاخ، عاج یا پوست میکشند.
دستهای دیگر به دلیل نداشتن جا، آب یا غذای کافی از بین میروند.
آیا ما این جانوران را برای همیشه از دست خواهیم داد؟ آیا ما میتوانیم آنها را نجات دهیم؟
در این کتاب با تعدادی از این جانوران مانند یوزپلنگ ایرانی، شیر کوهی، پاندا و گوریل کوهی آشنا میشویم.»
قسمتی از کتاب
«یوزپلنگ آسیایی فقط در ایران زندگی میکند. این نوع یوزپلنگ یکی از کمیابترین جانوران روی زمین است.
هیکل یوزپلنگ بسیار زیباست. از گوشه چشمها تا گوشه دهان یوزپلنگ، خطهای سیاه رنگی به نام خط اشک کشیده شده است…
با کم شدن غذا تعداد یوزها هم بسیار کاهش یافته است.
شکار غیرقانونی خطر دیگری است که نسل یوزپلنگ ما را تهدید میکند. در حال حاضر یوز در پارک ملی کویر، و مناطق حفاظت شده خوشییلاق، بهرامگور، خارتوران و موته زندگی میکند.
در سال ۱۳۵۷ تقریباً چهارصد یوزپلنگ در ایران زندگی میکردند که تعداد آنها در حال حاضر به کمتر از پنجاه رسیده است.»
پایان پیام
نویسنده: راضیه حسینی