چرا فیلسوفان توییتر را ترجیح می‌دهند؟
به گزارش گلونی ماهنامه مدیریت ارتباطات از دوریان پیترز نوشت: مدتی قبل در وبلاگم مطلبی نوشتم و توضیح دادم که چرا فکر می‌کنم توییتر می‌تواند اتفاقی خجسته باشد. در چند هفتۀ گذشته این اشتیاق و علاقه افزون شده است، پس بگذارید اندکی بیشتر توضیح بدهم.
توییتر به‌عنوان جدیدترین شکلِ خودشیفتگیِ مجازی سرزنش می‌شود، اما ارزش این شبکۀ اجتماعی بسیار بیشتر از آن است که بخواهیم راحت از کنارش بگذریم.
چرا فیلسوفان توییتر را ترجیح می‌دهند؟
همگان متوجه این ارزش نیستند و به‌گمانم تا حدی به این دلیل است که این ارزش کاملاً روشن نیست، مگر زمانی که در توییتر تعداد زیادی از افرادی را دنبال کنید که واقعاً به دنبال کردن آن‌ها علاقه‌مند باشید.
آن موقع است که جریانی فوق‌العاده از اخبار/ بازخوردهای مختصِ شخص شما تازه شکل می‌گیرد. شما در نهایت یک نقش خیلی‌خیلی کوچک در جریانِ لحظه‌ایِ عظیمِ اطلاعات بی‌وقفه ایفا می‌کنید.
مردم تازه متوجه شده‌اند که اخبار در توییتر سریع‌تر از اکثر بستر‌های مجازی دیگر منتقل می‌شوند و همان مردم در وهلۀ اول به دلایل حرفه‌ای بودن از توییتر استفاده می‌کنند.
همانند خود من، آن‌ها هم فهمیده‌اند که اطلاعات مرتبط به حوزۀ علاقه و کارِ آن‌ها در توییتر بسیار سریع‌تر از رسانه‌های مجازی دیگر منتقل می‌شوند.
اتاق استراحت دانشجویان یکی از آن چیزهایی است که من را دل‌تنگ دانشگاه می‌سازد.
هر موقع که اراده می‌کردم می‌توانستم آنجا بروم و اندکی معاشرت کنم. به دل‌خواه خود رفت‌وآمد داشتید، اما هروقت آنجا می‌رفتید، کسی بود که درباره علاقه‌های‌تان با شما صحبت کند.
تا جایی که می‌توانم بگویم توییتر یکی از محیط‌های مجازی بسیار خوب برای فلسفه است که تاکنون آن را تجربه کرده‌ام.
برای مثال، چند روز پیش پرسشی درباره عنوان یک مقاله ارسال کردم. ظرف چند دقیقه چند پاسخ دریافت کردم.
امروز درباره سرور ایمیل خودم مشغول بذله‌گویی بودم که ناگهان دیدم در کمتر از چند دقیقه درگیر بحثی درباره معناشناسی خلاف واقع‌ها با پیشینه‌های غیرممکن شده‌ام.
جانِ کلام: توییتر فوق‌العاده و صرفاً مختص خودشیفته‌ها نیست.
پس، از همۀ شماهایی که فلاسفۀ توییتری هستید، سپاسگزارم.
برای خواندن متن کامل مقاله، به این لینک مراجعه کنید.
پایان پیام
