مخاطبان گلونی از استاد شجریان گفتند و نوشتند

مخاطبان گلونی از استاد شجریان گفتند

به گزارش گلونی درگذشت استاد شجریان یک ملت را غمگین کرد.

ملتی که با صدای استاد سال‌ها خاطره داشتند. با نوای آوازی، عاشقانه خواندند و با آهنگی هر چه از موسیقی و لذت آن بود درک کردند.

شجریان برای ایران یک صدا نبود، هویت آواز اصیل ایرانی بود. نغمه‌ای که البته هیچ‌گاه خاموش نخواهد شد.

همیشه در ذهن و قلب ما زنده است. آهنگ‌های او برای خیلی‌ها خاطره‌ساز شد.

هر کس به طریقی این خاطره‌ها را بازگو می‌کند. هر چه در دل دارد و سال‌ها بود که بر دل نشسته بود را می‌گوید.

مخاطبان پایگاه خبری گلونی نیز از این دست افراد هستند و  برای ما عکس و فیلم و دلنوشته‌هایی از استاد شجریان فرستادند.

از همراهی این عزیزان بسیار سپاسگزاریم.

مخاطبان گلونی از استاد شجریان گفتند

یادداشتی از یک مخاطب گلونی با عنوان شجریان همیشه زنده است

بخشی از این پیام‌ها را می‌خوانیم:

شجریان اسطوره‌ی زنده بود

حماسه‌ای بود که می‌شد دید او را

مولانایی بود که تا عمق ذهنت نفوذ می‌کرد

شجریان صدا نبود، خود فکر بود خود ادبیات بود، خود این مردم بود در طول هزاره‌ها

«فیروزه کرمی»

ما به موسیقی استاد شجریان نیاز داشتیم، از عدم این نیاز در ما نهادینه گردید.

با بیست سال سن، از کودکی با طنین صدای استاد شجریان عزیز قد کشیدم، مانند کودکی که با صدای پدر، بزرگ می‌شود، هر روز و هر ثانیه.

قطعا استاد عزیز ما، یگانه عالم موسیقی بود که طنین صدایش شعرهای جاودان حافظ و سعدی را جادو می‌کرد.

نام‌هایی چون حافظ، سعدی و شجریان نه تنها در ذهن مردم بلکه در تاریخ جاودان هستند، مانند نوری در آسمان که درخشش آن قابل انکار نیست. دیده می‌بیند و غرق می‌شود.

دیده می‌بیند و عشق می‌ورزد.

دیده می‌بیند و غم می‌کشد.

«شکوفه رسولی»

چشمانم تار می‌زند

دلم سه تار

سکوتت زخمه می‌زند

تنم تیمار

پرده بردار از این ساز

نغمه بزن

آواز بخوان

صدایت شجریان است

و دلم فریاد

گیسوانت دولاچنگ می‌زند

و دلم شور باران

کمی عاشقانه‌تر بزن

کمی اصفهان

«پریا.م»

بهترین و خاطره‌انگیزترین آهنگ زندگیم تصنیف یاد ایام استاد شحریانه.

تقریبا اولین خاطره زندگیم در رابطه با موسیقیه.

حدود ۵ سالم بود که نوار کاست این آلبوم رو اونقدر دوست داشتم که وقتی توی امام زاده علی (که البته الآن رفته زیر آب وسطای جاده شمال) رفتیم برای زیارت نوار رو با خودم از ماشین آووردم و جا گذاشتم پشت یه قاب دعا و تا خود شمال گریه کردم و فقط آهنگش توی ذهنم مونده بود تا همین چند وقت پیش که داشتم تمام آلبوم‌های استاد رو گوش می‌دادم یهو پیداش کردم.

امیر کریمی

پایان پیام