سین شین های دوست داشتنی من
به گزارش گلونی در کل خیلی از مسائل وجود دارد که ممکن است باعث ناراحتی آدم بشود.
یا به خاطرش او را مسخره کنند. مثل همین زدن سین و شین.
من همیشه سعی می‌کردم از آن فرار کنم. کمتر صحبت کنم که صدای خودم را نشنوم.
هرجا که صدایی ضبط می‌شد سکوت می‌کردم. وقتی می‌خواستم برای اولین بار با کسی صحبت کنم خیلی برایم عذاب‌آور بود.
تقریبا هیچ اعتماد به نفسی در مورد صحبت کردنم نداشتم.
کمی طول کشید، اما بالاخره متوجه شدم همه چیز بستگی به خود آدم دارد.
اینکه چطور فکر می‌کنیم در مورد خودمان. ما این افکار را به دیگران انتقال می‌دهیم.
یادم می‌آید وقتی با دوستی تلفنی صحبت می‌کردم و او متوجه شین‌های من شد. خندید و من خجالت کشیدم.
وقتی فهمید خجالت کشیدم به من گفت چرا ناراحتی از چیزی که باعث جذابیت تو شده است؟
همین شین‌های شش نقطه است که تو را خاص می‌کند که مثل بقیه نباشی.
من دوست دارم با تو صحبت کنم چون ویژگی داری که دیگران ندارند و من فکر می‌کنم این بسیار جذاب و زیبا است.
یکی از دلنشین‌ترین حرف‌هایی بود که شنیده بودم.
راست می‌گفت. من با همین سین‌ها و شین‌ها بود که بیتا شده بودم.
از آن روز به بعد دیگر صحبت کردنم را دوست داشتم. کلمات شین‌دار را دوست داشتم.
سین شین های دوست داشتنی من
با اعتماد به نفس بیشتری صحبت می‌کردم. در جمع وقتی صحبت می‌کردم همه مجبور بودند ساکت شوند و با دقت به من گوش بدهند تا صدایم را بشنوند.
صدای آرام من همه را به سکوت و توجه دعوت می‌کرد. این را هم دوست داشتم.
وقتی نگاه خودم عوض شده بود، انگار نگاه دیگران هم عوض شده بود.
مدام از دیگران می‌شنیدم که صدای آرامی دارم، که دوست دارند به من گوش بدهند. حتی کسانی که من را نمی‌شناختند.
الان این‌قدر این شین‌ها را دوست دارم که وقتی می‌شنوم از دوستانم که می‌گویند دیگر مثل قدیم‌ها شین‌ات نمی‌زند ناراحت می‌شوم.
می‌گویم نه هنوز می‌زند دقت کنید.
یا به راحتی اجازه می‌دهم دیگران با من شوخی کنند و خودم بیشتر از آنها می‌خندم و لذت می‌برم.
حتی الان به لطف همین سین و شین داستانی دارم برای نوشتن.
در نهایت فکر می‌کنم خیلی مسائل مهم‌تری وجود دارد که آدم به خاطرش شرمنده باشد یا بخواهد به آن افتخار کند.
تلفظ کلمات، لکنت، صدای بم یا نازک، قد بلند یا کوتاه، بینی بزرگ یا کوچک، هرچه که هست ویژگی خاص ما محسوب می‌شوند.
وقتی خودت را زیبا ببینی، دیگران هم تو را زیبا می‌بینند.
پایان پیام
نویسنده: بیتا اشکانیان
