عادلی که برایمان امید می آورد
به گزارش گلونی نزدیک به دوسال از تعطیلی برنامه نود می‌گذرد.
در این مدت جمله « اگه عادل بود الان برای این بازی یه کلیپ درست می‌کرد» یا « اگه نود اجرا می‌شد حتماً فلان‌پرونده رو بررسی می‌کرد» و جملاتی شبیه این را زیاد شنیده‌ایم.
فرقی هم ندارد بازی دربی باشد یا ال‌کلاسیکو.
بحث پرونده مدیریت تیم‌ملی باشد یا پرونده یکی از تیم‌های دسته دوم.
آن‌چه که ما را با برنامه نود و عادل فردوسی‌پور پیوند می‌دهد، بررسی بازی فوتبال در هر قدوقامتی است.
در نبود او و گزارش‌هایش تازه متوجه می‌شویم، فلان بازیکن روی سکو که کارگردان تلویزیونی روی چهره‌اش زوم کرده است را نمی‌شناسیم.
در نبودش کسی از لژیونرهای کشورمان خبر دقیقی ندارد.
هیچ‌کس نمی‌داند تیمی که مهدی مهدوی‌کیا و علی دوستی‌مهر استعدادیابی کرده بودند به کجا رسیده است.
کسی از طرفین قراردادهای میلیاردی خارجی سوالی نمی‌پرسد.
اگر هم بپرسد جوابی نمی‌گیرد.
برنامه نود در کنار تمام حواشی فوتبال، حوادث ورزشگاه‌ها، تخلف‌های باشگاهی و غیره، این امید را برایمان به ارمغان می‌آورد که جایی هست تا به سوالات بی‌جواب هواداران فوتبال پاسخ داده شود.
عادلی که برایمان امید می آورد
کسی هست که موفقیت‌های بازیکنان نونهال و جوان و بزرگسال کشورمان را در عرصه‌های جهانی نشان بدهد و تیرگی سایر حواشی را کم‌رنگ کند.
پیگیر اخبار نباشید
نماشای گلونی را دنبال کنید
یا برای جرایم غیرعمدی که ورزشکاران دچارش می‌شوند، می‌توان چاره‌ای اندیشید و مسائل را باهم حل کرد.
این روزها تمامی افعال مربوط به نود و عادل فردوسی‌پور، ماضی است.
اما او هم‌چنان در کنار مردم است و مثل آن‌ها روزگار می‌گذراند.
در برابر عدم حضور مستقیمش در رسانه، که خود را فرزند آن می‌داند، سکوت کرده است.
آخرین اخبار او برمی‌گردد به ترجمه کتاب «پیگیر اخبار نباشید» که با همکاری مترجمان دیگر انجام شده است.
رونمایی غیرحضوری با حضور یازده‌هزار‌نفر در لایو اینستاگرام، زنده‌ترین پخش از شنیدن صدا و دیدن عادل فردوسی‌پور است.
جایی که او دوباره تاکید کرد به وطنش عرق دارد و می‌ماند و هم‌چنان سکوت می‌کند.
پخش زنده‌ای در آستانه شروع لیگ که کمی دلتنگی‌ها برطرف کرد و درآن امیدها برای دیدن دوباره عادل پشت میز برنامه نود زنده شد.
پایان پیام
نویسنده: سارا ملاعباسی
