پرویز دهداری مردی بزرگ در تاریخ فوتبال ایران است
پرویز دهداری متولد ۱۳۱۱ مرودشت و فوت شده در ۳ آذر ۱۳۷۱، بازیکن و مربی فوتبال بود.
به گزارش گلونی در سال ۶۵ و در میانه جنگ‌تحمیلی دهداری، تیم‌ملی‌فوتبال را با ستاره‌های درخشانی چون شاهرخ بیانی، ناصر محمدخانی و غیره راهی مسابقات آسیایی کرد.
بلکه برای ۹۰ دقیقه هم که شده مردم به خرابی‌های جنگ فکر نکنند.
البته با توجه به شرایط، او موضوع را روشن کرده‌بود: حالا که نمی‌توانیم تیم قوی داشته‌باشیم حداقل باید تیم باانضباط تری داشته‌باشیم.
او مثل معلمی سخت گیر که وارد کلاس بی‌نظم وشلوغی شده باشد، سعی می‌کرد نظم مدنظر خودرا برکلاس حاکم کند.
در بازی‌های آسیایی آن سال و بعداز کسب نتایج درخور اما بدون عنوان و مقام درکره، شاگردان همگی کلاس را ترک کردند.
اما برخلاف تصورشان نه مدیر پشتشان درآمد و نه معلم به‌دنبالشان کلاس را ترک کرد.
او در دوره‌های بعدی از بازیکنان جوان و ناآشنای آن زمان، که این روزها ما با تک تکشان خاطره داریم، از مرحوم قایقران و جواد زرینچه تا مجتبی محرمی و احمدرضا عابدزاده به تیم ملی دعوت کرد.
دهداری دراین راه همچون مصدق از تمام سرمایه های شخصی خود برای یک هدف جمعی وملی گذشت. سرمایه ای مثل سلامتی.
کسب رتبه سوم در آن رقابت ها و اولین عنوان بعد از انقلاب با آن بازیکنان ناشناخته، دشمنان دهداری را عصبانی کرد.
کسانی که ستاره ها را دوست داشتند و با شایسته سالاری غریبه بودند.
مردی بزرگ در تاریخ فوتبال ایران
دهداری به‌جای قدردانی که طالب آن هم نبود خود را در کودتایی دید که افراد آن ناشناس بودند.
افرادی که او را ستاره‌ستیز می‌خواندند و خواستار رفتن او بودند.
در کودتای ظهر زمستانی آزادی هوادارنماها او را با گلوله های برفی تسلیم کردند.
او هم استعفا داد.
تا با بیماری سرطان که او را چندین و چندسال از خود بزرگتر نشان می داد، دست و پنجه نرم کند.
او ترجیح داد همان رسوای جماعت باقی بماند.
در روز تشییع پیکر ۵۹ ساله او دشمنانش هم به گریه افتادند.
گفتنی‌است یک ماه قبل ازاین واقعه تیم‌ملی در سال ۷۱ و در آرامش بعد ازاتمام جنگ در بازی‌های آسیایی هیروشیما، بدون اوسقوط کرده بود.
جایی که عابدزاده بهترین دروازه‌بان و زرینچه و محرمی بهترین دفاع شناخته شده بودند.
و نزدیک به سی‌سال بعد از آن روزها، امروز ما هواداران تیم‌ملی عابدزاده را عقاب آسیا می‌خوانیم.
و از دیدن فیلم بازی‌های محرمی و زرینچه سر ذوق می‌آییم.
بدون آن‌که همه ما دقیق بدانیم این ستاره‌های شایسته ازکجا و چگونه وارد تیم‌ملی شدند و برایمان خاطره ساختند.
پایان پیام
نویسنده: سارا ملاعباسی
