رسانه آلودگی هوا را بیشتر می‌کند
به گزارش گلونی هوای تهران این روزها به شدت آلوده است و بسیاری از رسانه‌ها، مباحث مربوط به آلودگی هوا را در صدر اخبار خود قرار دادند.
سال‌هاست که اوضاع همین است. هوا آلوده می‌شود.
هزاران نفر از هموطنان به خاطر عوارض ناشی از نفس کشیدن در این هوای کثیف می‌میرند و هربار رسانه‌های داخلی به آلودگی هوا می‌پردازند اما هرگز، هرگز و هرگز تاثیری در کاهش آلودگی هوا ندارند.
رسانه آلودگی هوا را بیشتر می‌کند
بسیاری از رسانه‌ها با تمام انرژی که برای پرداختن به موضوع آلودگی هوا می‌گذارند و با تمام مقالات و گزارش‌ها و اخباری که منتشر می‌کنند اما هیچ نقشی در بهتر شدن اوضاع ایفا نمی‌کنند. چرا؟
جواب ساده و شفاف است. رسانه‌ها با تمام گزارش‌هایی که در مورد آلودگی هوا کار می‌کنند، هیچ اثری ندارند چون آنها تمام هم‌وغم خود را برای مسائل حاشیه‌ای گذاشتند.
آنها به جای گرفتن گلوی مقصران، از مزایای خوردن شیر در آلودگی هوا می‌گویند.
آنها به جای آنکه آمار مرگ و میر بر اثر آلودگی هوا را در چشم مسئولان فرو کنند، سخنرانی و همایش‌های مسئولان را مانند یک روابط عمومی پوشش خبری می‌دهند.
آنها به جای آنکه کارخانه‌های موثر در آلودگی هوا را خفت کنند، گزارش‌های جنجالی از تخلف‌های آنها منتشر کنند و آبرویشان را ببرند، مردمی که در آلودگی هوا از خانه خارج شدند تا یک لقمه نان برای زن و بچه خود فراهم کنند را سرزنش می‌کنند.
آنها به جای آنکه مقالات ترجمه شده از تجربه کشورهای دیگر را منتشر کنند و بگویند ببینید سایر کشورها چگونه آلودگی هوا را کنترل می‌کنند، با یک پزشک مصاحبه می‌کنند و می‌گویند مردم میوه بخورند، فست فود نخورند، آب بخورند، چایی نخورند و…
این یعنی ای مردم ایران بدانید که آلودگی هوا به قوت خود باقی است و هیچ همتی برای از بین بردن آن وجود ندارد.
غریبه که بین‌مان نیست. پس بگذارید صریح و شفاف حرف‌مان را بزنیم. تا زمانی که وضع رسانه‌های ما این‌چنین است آلودگی هوا هم آن‌چنان باقی خواهد ماند.
تا زمانی که رسانه‌ها به جای پیدا کردن و معرفی مقصر، مردم را از بیرون آمدن و خوردن فلان غذا منع می‌کنند وضع همین است که هست.
شاید بگویید رسانه‌ها اجازه انتشار چنین مطالبی ندارد. اما ما از شما می‌پرسیم اگر رسانه‌ها با شجاعت به اصل قضیه بپردازند چه اتفاقی برایشان می‌افتد؟ از کار بی‌کار می‌شوند؟
خب حداقل بهتر از مردن بر اثر استنشاق روزانه مازوت و در نهایت مرگ است. نیست؟
پایان پیام
نویسنده: محسن فراهانی
