زمان مرگ ما در تهران قابل پیش‌بینی است
به گزارش گلونی رئیس کمیسیون محیط زیست شورای شهر تهران در مصاحبه‌ای گفت: در شهر تهران سالانه ۴۰۰۰ مرگ در اثر آلودگی هوا ثبت می‌شود.
احتمالا شما هم مانند ما هر روز چنین آماری را در خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها می‌خوانید و به راحتی از کنار آن عبور می‌کنید.
چون ما خیلی وقت است که به خواندن و شنیدن این آمار و ارقام عادت کرده‌ایم.
کمی ناراحت می‌شویم، کمی غصه می‌خوریم، کمی هم آرزو می‌کنیم که مشکل برطرف شود، اما آنطور که باید این آمار را جدی نمی‌گیریم.
تقصیری هم نداریم. ما غرق در آمار و ارقام هستیم. مرگ بر اثر آلودگی هوا و تصادفات جاده‌ای و کرونا و سرطان و سیگار و قلیان و مواد مخدر و ده‌ها عامل کشنده دیگر که هرساله جز یک عدد که از تعدادشان منتشر می‌کنند و جلوی روی‌مان می‌گذارند، چیز دیگری درباره‌شان نمی‌دانیم.
برای همین برای‌مان عادی شده است و خیلی به عدد آن آمار توجه نمی‌کنیم. ۴۰۰۰ نفر در یک سال به علت آلودگی هوا فقط در تهران فوت کرده‌اند؛ ۴ هزار نفر.
اجازه بدهید این‌بار به جای پرداختن به آلودگی هوا و مقصرین آن، فقط متمرکز بشویم روی این عدد ۴ هزار نفر.
اجازه بدهید ابتدا این عدد را با هم تحلیل کنیم ببینیم واقعا ۴۰۰۰ نفر یعنی چند نفر؟ شاید وقتی بهتر متوجه عمق فاجعه شویم، بهتر بتوانیم آلودگی هوا و مقصرین آن را بشناسیم.
۴ هزار نفر یعنی ۴ هزار خانواده داغدار. یعنی حدود ۱۲ هزار نفر در تهران برادر، خواهر، پدر یا مادر خود را از دست داده‌اند. یعنی حدود ۴۰ هزار نفر در سوگ قوم و خویش خود نشسته‌اند.
یعنی حدود ۱۰ هزار نفر عزادار دوست درجه یک خود شده‌اند. در مجموع می‌توان گفت در تهران و در یک سال گذشته حدود ۶۲ هزار نفر عزیزان‌شان را فقط به خاطر آلودگی هوا از دست داده‌اند.
این آمار و این ارقام خود به تنهایی وحشتناک و رعب‌آور است چه برسد به آنکه در کنارشان آمار و ارقام مرگ‌های ناشی از کرونا و سوانح رانندگی و مواد مخدر و سرطان و… قرار بگیرد.
با این اوصاف با یک دو دو تا چهارتای ساده می‌توانیم زمان مرگ خود را پیش‌بینی کنیم و این خیلی ترسناک است.
البته ما از مرگ نمی‌ترسیم. از بیهوده مردن می‌ترسیم. ما دوست نداریم عزیزان‌مان را به خاطر ناکارآمدی چند مسئول از دست بدهیم.
دوست نداریم به خاطر لج‌بازی دو جناح چپ و راست عزادار دوستان‌مان بشویم. نمی‌خواهیم به خاطر بی‌خیالی دولت و مجلس بمیریم. مگر حق زنده ماندن جزو حقوق شهروندی نیست؟
پایان پیام
نویسنده: محسن فراهانی
