باغ گلشن طبس بهشتی در ایران است
به گزارش گلونی این‌جا باغ گلشن طبس است. باغی معروف و دیدنی که حتی قدیم‌تر ها به طبس، طبس گلشن می‌گفتند.
این شهر چیزی در حدود ۳۶۵ کیلومتر با یزد فاصله دارد. به علاوه، فاصله طبس تا مشهد نیز ۵۴۰ کیلومتر است.
این‌جا هم درب ورودی باغ گلشن طبس است با آجرهای سفالی و کاشی کارهای فیروزه‌ای که آبی زندگی تو را روشن تر می‌کنند.
در این مکان برگ‌های درختان همچون دست‌های یک میزبان از تو پذیرایی می‌کنند و تو را میهمان آغوشی با عطر بهارنارنج می‌کنند.
در این فضای قدیمی و با قدمت این‌قدر احساس صمیمت خواهی کرد که تورا بی‌دریغ به دوره‌های زندیه و قاجاریه می‌برد. این زمان همان دوره‌ای است که باغ گلشن ساخته شد.
قدم زنان که به طرف جلو می‌روی با موسیقی نهرهای روان می‌توانی بهشت آن‌جا را موزون‌تر و وزین‌تر در یابی.
برای آبیاری این باغ، هم از آب‌های سطحی و هم از سفره‌های آب زیرزمینی منطقه بهره جسته‌اند.که ترکیبی از چشمه های آب سرد و آب گرم هستند.
درختان همچون کوهی با قامتی بلند و استوار بر تو نظاره‌گر هستند و رخ بلند بالایشان را به نمایش گذاشته اند؛ از نخل و چنار و سرو گرفته تا بید و انار و نارنج!
همچنین پلیکان‌هایی با منقارهای بلند در استخرهای این باغ بزرگ در جستجوی طعمه‌هایشان شناور هستند.
درباره پلیکان‌ها جالب است خوانده بودم که این موجودات همچون سایر پرندگان قدمت طولانی دارند و گفته شده است که در دهه پنجاه خورشیدی، دو پلیکان مهاجر در مسیر مهاجرت خود از مناطق سرد سیبری متوجه منطقه‌ی خوش آب‌وهوای باغ گلشن شده و آن‌جا را برای زندگی خود انتخاب می‌کنند.
می‌گویند بهار گلشن زیباست. ولی نمی‌دانند که بهشت فصل ندارد. زمان ندارد. هر زمان بیایی آن‌جا بهشت است. نور دارد. حضور دارد. جان دارد و زندگی دارد.
معماری و طراحی باغ گلشن بر پایه سبک اصیل ایرانی چهارباغ است. یکی از نکاتی که این باغ را خاص می‌کند طول و عرض برابر آن است و این صورت مربعی را تنها می‌توان در باغ گلشن و تاج محل هند مشاهده کرد.
ایران محله‌ها و شهرهای زیادی دارد که بر سرخودشان تاج زیبایی دارند.
فقط باید رفت و سفر کرد. به قول جمله ای که می‌گفت: گاهی باید سفر کرد.
باید دور شد. جدا شد از روزمرگی‌ها و دغدغه‌ها. گاهی باید آن‌ها را کنار گلدان‌های شمعدانی خانه جا گذاشت و رفت.
سفر، اتفاقی است که آدم را به خودش می‌آورد.پس چه جایی بهتر از طبس، که همچون نگین سبزی‌است در دل کویر!
پایان پیام
گزارش‌گر: زهرا بزرگی
